Η ώρα των τριφίδων

Ο λόγος που μ' έκανε να χάσω τη συντέλεια του κόσμου -ή τέλος πάντων του κόσμου που γνώριζα εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια- ήταν μια καθαρή σύμπτωση: όπως οι περισσότερες περιπτώσεις που κάποιος επιβιώνει, αν το καλοσκεφτούμε. Στη φύση των πραγμάτων είναι να βρίσκεται πάντα στο νοσοκομείο ένα ποσοστό ανθρώπων, κι ο νόμος των πιθανοτήτων με είχε διαλέξει να είμαι ανάμεσα σ' αυτό το ποσοστό εδώ και μια περίπου βδομάδα. Θα μπορούσε εύκολα να είχε συμβεί την προπερασμένη βδομάδα -και σ' αυτή την περίπτωση δεν θα έγραφα τώρα. Δεν θα ήμουν καθόλου εδώ. Όμως η τύχη θέλησε όχι μόνο να είμαι στο νοσοκομείο ακριβώς αυτή την ώρα, αλλά και να έχω και τα μάτια μου κι ολόκληρο το κεφάλι μου τυλιγμένο σε επιδέσμους -κι αυτός είναι ο λόγος που θα πρέπει να χρωστώ ευγνωμοσύνη σ' όποιον ρυθμίζει τον νόμο των πιθανοτήτων. Προς το παρόν όμως ήμουν απλώς εκνευρισμένος κι αναρωτιόμουνα τι στην ευχή συνέβαινε. Γιατί ήμουν αρκετό καιρό στο νοσοκομείο ώστε να ξέρω ότι, μαζί με την προϊσταμένη, το ρολόι ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα εδώ...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου