Ο Μέγας Φώτιος ως Πατριάρχης και θεολόγος

Στο παρόν πόνημα επιχειρείται η όσο το δυνατόν σφαιρική προσέγγιση της προσωπικότητας του Μεγάλου Φωτίου. Ο Μέγας Φώτιος (820-893), ως Πατριάρχης και θεολόγος, συνέβαλε στην εδραίωση της Ορθόδοξης παράδοσης και πνευματικότητας. Οι πρωτοβουλίες του, τόσο εντός του χριστιανικού κόσμου όσο και εκτός αυτούϋ, τον καθιστούν εκφραστή της οικουμενικής προοπτικής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στην οποία βασικό χαρακτηριστικό ήταν η επιρροή και η αποτελεσματικότητα του έργου του με βάση την Ορθόδοξη παράδοση και θεολογία.
Συγχρόνως, αναπτύσσεται η διδασκαλία του Μ. Φωτίου «περί της Μανιχαίων αναβλαστήσεως» και περί της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος, όπως αποτυπώθηκε στις Επιστολές και στο «Περί της του Αγίου Πνεύματος Μυσταγωγίας». Επιπλέον, αναλύεται η χριστολογική προσέγγιση της θεολογικής σκέψης του, όπως εντοπίζεται στο έργο του «Αμφιλοχία». Επίσης γίνεται παρουσίαση και κριτικός σχολιασμός του χειρόγραφου κώδικα 22 της συλλογής Χειρογράφων του Ιστορικού Σπουδαστηρίου της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.