Ο καρκίνος, οι γενναίοι φίλοι μου κι εγώ

Έχω κάτι φίλους, δεν τους βλέπω συχνά. Ξέρουν κάθε πληγή μου, κάθε πόνο μου. Ξέρουν τους φόβους και τις σκοτεινές σκέψεις του μυαλού μου, χωρίς να έχω μιλήσει ποτέ γι' αυτούς. Αγαπάνε τη ζωή όπως εγώ. Ξέρουν τη σημασία της κάθε στιγμής.
Όταν τους συναντώ χωράω ολόκληρη στην αγκαλιά τους. Μερικές φορές τους σκέφτομαι σαν αγγέλους με μεγάλα και παχιά φτερά. Ψηλούς, πολύ ψηλούς, σαν εξωγήινες φιγούρες. Άλλωστε έχουν ένα εσωτερικό μπόι μέχρι τον ουρανό!
Ραντεβού για μαστογραφία. Μάιος 2012, Δευτέρα απόγευμα. Μόλις έκανα την εξέταση ο γιατρός με φώναξε και για υπέρηχο. Είδα την ανησυχία στα μάτια του, ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Κάτι δεν είναι καλά.
Σήμερα μερικές φορές αναρωτιέμαι τι όψη είχε ο καρκίνος μου. Θα ήθελα να τον δω. Τότε δε μου πέρασε από το μυαλό να ζητήσω να τον δω. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν εκεί αριστερά έχω κάτι που πρέπει να αφαιρεθεί. Αν μπορούσα θα το ξερίζωνα με τα ίδια μου τα χέρια.
Εφτά χρόνια μετά είμαι εδώ. Γερή και δυνατή όσο ποτέ άλλοτε. Και θέλω αυτό να το μοιραστώ μαζί σας. Γιατί ναι, ο καρκίνος μαστού μπορεί να νικηθεί, μπορεί να είναι μια παρένθεση, μπορεί να είναι απλά ένα ακόμη μάθημα ζωής.
Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την ευκαιρία να γερνάνε. Πρέπει να έχουν την ευκαιρία της ζωής, των δυσκολιών, το χρόνο να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και το χρόνο να πάρουν και να δώσουν συγχώρεση. Να γευτούν αρρώστιες και δυσκολίες, χαρές και ευτυχία. Πρέπει να έχουν την ευκαιρία στην πραγματικότητα που λέγεται ζωή.