Η σφαίρα της αγάπης

"Γερμανοί!" φώναξα με όλη μου τη δύναμη.
Αρχίσαμε να τρέχουμε με όλη μας την αντοχή αλλά δεν μας άφησαν να την σκαπουλάρουμε. Ο γερμανός που κρατούσε την αμπούλα, την πέταξε προς το μέρος μας με αποτέλεσμα να σκάσει και να βγει ένας σκουρόχρωμος καπνός που έκανε τα μάτια μου να δακρύσουν και τον λαιμό μου να στεγνώσει. Ξαφνικά όλα τα έβλεπα θολά. Το μόνο που μπορούσα να ξεχωρίσω μέσα στο άγχος μου ήταν τον θείο και τον Πάρη. Οι φωνές συνέχισαν να ακούγονται, αλλά αυτή την φορά πιο δυνατά και οι αμπούλες καπνού έσκαγαν συνεχώς δίπλα μου. Έτρεχα προς κάθε κατεύθυνση μέχρι που, για κακή μου τύχη, σκόνταψα σε κάτι σπασμένα ξύλα και κατέληξα στα χέρια τους. Με κρατούσαν τόσο σφιχτά, που ο πόνος με έκανε να ψιθυρίσω το μόνο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό.
"Πάρη! Βοήθεια!" είπα με όλο τον αέρα που είχε ξεμείνει στα πνευμόνια μου.
Τα δάκρυα έτρεχαν σαν βρύση στα ροδαλά μου μάγουλα και η αλμύρα τους στέγνωνε πάνω στα χείλη μου. Την ίδια στιγμή ακούστηκε από το βάθος του καπνού μία φωνή
" Έλλη! Θα σε βρω! "