Η θύελλα της σκέψης

Για σένα, τι θόρυβο κάνει η σιωπή; Έχεις άραγε διερωτηθεί ποτέ; Είμαι σίγουρος πως όχι. Για μένα η σιωπή ήτανε πάντοτε φυγή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η σιωπή για μένα είναι μόνιμα ένα σιγανό μουρμουρητό μιας τεράστιας μηχανής, που με παίρνει μακριά απ’ όλα. Όλα όσα έχω ανάγκη, όλα όσα αγαπώ και θέλω στη ζωή μου. Μια διαρκής συνεχόμενη φυγή, από την οποία μάταια το μυαλό μου καταστρώνει σχέδια να ξεφύγει.
Κατά καιρούς είχε την γεύση αναίτιου Έρωτα και κάπως γλύκαινε ο στεναγμός μου. Αναίτιου, γιατί ότι αγάπησα πραγματικά δεν τόλμησα ποτέ να το αγγίξω, ήξερα ότι κάποτε θα έπρεπε να το αφήσω και αυτό θα με σκότωνε. Για κάποιους τυχερούς, η σιωπή έχει το άρωμα του ρόδου και τον ήχο πουλιών στην ανέμελη βόλτα τους, για άλλους πιο τυχερούς, μυρίζει αγάπη και έρωτα, γέλια και φωνές, για κάποιους άλλους είναι δάκρυ και στεναγμός και για ελάχιστους ένα απέραντο και εκκωφαντικό κενό, για τους τελευταίους λυπάμαι πολύ. Για σένα, τι θόρυβο κάνει η σιωπή;