Πυρίμαχον σκεύος

Δεκατέσσερις ιστορίες. Ιστορίες μικρές, ιστορίες μεγαλύτερες, ιστορίες ακόμα πιο μεγάλες. Ιστορίες για τον έρωτα και τον θάνατο, δηλαδή μονοθεματικές, μια και "ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά κρατούνε". Ιστορίες για "ανώνυμους" απλούς ανθρώπους, τον Γιώργο, την Ελένη, τον Θοδωρή, τον Κωστή, την Κατερίνα, τον Γρηγόρη... Ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους της καθημερινότητας, της ζωής, ανθρώπους οικείους, που όμως είναι αυτοί που αποτελούν το «άλας της γης». Ιστορίες για δασκάλους και σκύλους, για ηθοποιούς και σκηνοθέτες, για δικηγόρους και μουσικούς, για τελειωμένους έρωτες κι ατελείωτες αγάπες.

Ιστορίες κομματάκι παλιομοδίτικες, που όμως κουβαλούν μαζί τους το άρωμα της παλιάς κασέλας, που μέσα της οι γιαγιάδες στοίβαζαν τα λινά και τ' ασπρόρουχα με κλαράκια λεβάντας και πότιζε το ξύλο της προκαλώντας συναγερμό σ' όλες εκείνες τις απολήξεις των νευρικών μας κυττάρων στον ρινικό βλεννογόνο... Με μόνο το άνοιγμά της.

Και μαζί τους, μια σειρά από κλικ μιας φωτογραφικής μηχανής, ένα φλας που άστραψε και φώτισε μία και μοναδική εικόνα κι αυτή στοίχειωσε για μια στιγμή τη μνήμη και εξακολουθεί να παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Κι ανάμεσά τους η μουσική. Να αιωρείται πανταχού παρούσα, παντεπόπτρια και παντοδύναμη.