Ο πρόδρομος

Εσύ είσαι ο πρόδρομος ο δικός σου κι οι πύργοι που έχτισες, δεν είναι παρά τα θεμέλια του γιγαντιαίου εαυτού σου. Κι ο εαυτός σου αυτός θα 'ναι κι αυτός ένα θεμέλιο.
Κι εγώ είμαι ο πρόδρομος ο δικός μου, γιατί η μακριά σκιά που απλώνεται μπροστά μου στην ανατολή του ήλιου, θα μαζευτεί κάτω απ' τα πόδια μου την ώρα του μεσημεριού. Μα και μια νέα ανατολή θα βάλει μιαν άλλη σκιά μπροστά μου, που κι αυτή θα μαζευτεί σ' ένα άλλο μεσημέρι.
Πάντα ήμασταν οι δικοί μας οι πρόδρομοι και πάντα μας θα μένουμε. Και όλα όσα μαζέψαμε κι όλα όσα θα μαζέψουμε δε θα είναι παρά μόνο σπορά για χωράφια που δεν έχουν οργωθεί ακόμα. Εμείς είμαστε τα χωράφια και οι οργωτές τους, αυτοί που μαζεύουν κι αυτά που μαζεύονται.
Όταν ήσουν ένας πόθος που περιπλανιόταν στην ομίχλη, ήμουν κι εγώ ένας πόθος που περιπλανιόταν. Μετά, αναζητήσαμε ο ένας τον άλλο κι απ' τη λαχτάρα μας γεννηθήκανε όνειρα. Και τα όνειρα ήταν χρόνος δίχως όρια και τα όνειρα ήταν χώρος δίχως μέτρο.