Απαρνιέμαι τον έρωτα!

Κάπου στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας, ο έρωτας μπήκε στο προσκήνιο ως Ιδέα ικανή να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο μεταφυσικό της πεπρωμένο. Από το Συμπόσιο του Πλάτωνα και τα ιπποτικά μυθιστορήματα, μέχρι τον ουμανισμό, τους δονζουανικούς άθλους, τον ρομαντισμό και τις αξεπέραστες απεικονίσεις της κλασικής λογοτεχνίας, του θεάτρου, της όπερας και του κινηματογράφου, ο έρωτας έγινε ιερή αποστολή που όρισε τη μοίρα του ανθρώπου.
Το ανά χείρας δοκίμιο διανθίζει με φιλοσοφική παρρησία την περιπέτεια αυτής της αποστολής, φωτίζοντας τις στιγμές που το ερωτικό ιδεώδες συγκρούστηκε με το στεγνό πνεύμα του ρασιοναλισμού και τις αξίες της επιστήμης, της προόδου, της δύναμης, της συσσώρευσης και του καπιταλισμού.

Πώς φτάσαμε στο σημείο να μην προσδοκούμε τίποτα απ’ τον έρωτα; Είναι πέρα για πέρα πρόδηλο πως σήμερα ζούμε σε μια μεταερωτική εποχή: το ερωτικό πεπρωμένο μοιάζει να εξορίζεται, συγχέεται με τον σεξουαλικό ακτιβισμό, το βιολογικό ζευγάρωμα, τις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου και, γενικότερα, με πράγματα και καταστάσεις που δεν συνάδουν καθόλου με το πνευματικό του περιεχόμενο. Το δράμα της ιδέας του Έρωτα φτάνει στο έσχατο σημείο.

Υπάρχει άραγε διέξοδος από αυτό το τέλμα; Τούτο το ερώτημα ανοίγεται στον αναγνώστη, που καλείται να ξανασκεφτεί τι σημαίνει να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον έρωτα…