Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου

Μισό εκατομμύριο Ουρουγουανοί μακριά από τη χώρα τους. Ένα εκατομμύριο Παραγουανοί, μισό εκατομμύριο Χιλιανοί. Τα καράβια σαλπάρουνε γεμάτα παλικάρια που γλιτώνουν από τις φυλακές, τον τάφο ή την πείνα. Να ’σαι ζωντανός είναι περιπέτεια, να σκέφτεσαι είναι αμαρτία, να τρως είναι θαύμα.
Όμως πόσοι είναι οι εξόριστοι μέσα στα ίδια τα σύνορα της χώρας; Ποιες στατιστικές καταγράφουν τους καταδικασμένους στην καταφρόνια και στη σιωπή; Η δολοφονία της ελπίδας δεν είναι χειρότερη από τη δολοφονία των ατόμων;
Η δικτατορία είναι μια συνήθεια του αίσχους: μια μηχανή που σε καθιστά κωφάλαλο, ανίκανο ν’ ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις και τυφλό σ’ ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις.
Ο πρώτος νεκρός από βασανιστήρια ξεσήκωσε στη Βραζιλία το 1964 ένα εθνικό σκάνδαλο. Ο υπ’ αριθμόν 10 νεκρός από βασανιστήρια, μόλις που εμφανίστηκε στις εφημερίδες. Ο υπ’ αριθμόν 59 θεωρήθηκε «συνηθισμένος».
Η μηχανή σου μαθαίνει να δέχεσαι την τρομοκρατία, όπως ο χειμώνας το κρύο.