Ράινεκε Φουξ

Υπάρχουν έργα αθάνατα -κλασσικά, όπως είθισται να τα χαρακτηρίζουµε- γραµµένα από αθάνατους δηµιουργούς. Οι εποχές περνούν, οι αντιλήψεις εξελίσσονται, το ίδιο και οι προτιµήσεις του κοινού, και πολλές φορές, δηµιουργίες που έχουν ηλικία ενός, δύο ή και παραπάνω αιώνων, µπορεί να είναι στις µέρες µας παρωχηµένες. Κάποιες, όµως, αντέχουν. Και αντέχουν επειδή έχουν ακόµη κάτι να πουν στον σύγχρονο άνθρωπο. Επειδή συνεχίζουν να τον προβληµατίζουν και να τον τέρπουν...

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τις µεταφράσεις παλαιών έργων. Κάθε µεταφραστής χρησιµοποιεί, φυσικά, τη γλώσσα της εποχής του, µε τον τρόπο που ο ίδιος κρίνει καλύτερο.

Και η γλώσσα δεν είναι κάτι που µένει ανεπηρέαστο από την εξέλιξη, αλλάζει και αυτή.

Έτσι λοιπόν υπάρχουν και µεταφράσεις που "παλιώνουν" µε τον χρόνο και ξενίζουν τον αναγνώστη. Γι' αυτό και συχνά, έργα προηγούµενων καιρών ζητούν αναµετάφραση.

Όταν όµως έχει κανείς την τύχη να ανακαλύψει ένα θησαυρό, δεν µπορεί παρά να κάνει ένα πράγµα: να τον ξαναπροσφέρει στο κοινό ατόφιο, ανέπαφο. Για να του δώσει την ευκαιρία να απολαύσει και πάλι τον µύθο, την πέννα του συγγραφέα, µα και την πέννα του µεταφραστή. Αυτό γίνεται σε τούτο το βιβλίο, µε τον οικουµενικό µύθο της αλεπούς, στην προκειµένη περίπτωση, γραµµένο από τον Γκαίτε και δοσµένο στην ελληνική από τον εκλεκτό λογοτέχνη Ιωάννη Ν. Γρυπάρη. Οι εκδόσεις "Νεφέλη" επανεκδίδουν σήµερα το Ράινε Φουξ ακριβώς όπως εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1930 χωρίς καµία παρέµβαση ή αλλαγή στην ορθογραφία, τη σύνταξη, τη µορφή εν γένει του κειµένου του µεταφραστή.

Ελπίζουµε ότι η έκπληξη, ενδεχοµένως, του σηµερινού αναγνώστη µπροστά σ' αυτή τη µορφή, µόνον ευχάριστη θα είναι.