Βαμμένος ήλιος - ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Διαμέρισμα στο δεύτερο όροφο. Εφτά το πρωί. Ένα εφτά το πρωί απ' αυτά που μπαίνουν από τα μισάνοιχτα ρολά στα τριάρια. Εκείνα τα τριάρια με τα μπαλκόνια ένα επί δυόμισι, με τις καχεκτικές γλάστρες και το μωσαϊκό το γεμάτο σκουριά από τις ξεφτισμένες απλώστρες των ρούχων. Εφτά το πρωί. Το σφύριξε το ξυπνητήρι, το έγδαρε πες καλύτερα, στα βυθισμένα αυτιά του Στέφου, στημένο κάτω από το πορτατίφ και δίπλα στη φωτογραφία με τους τεσσερίς τους, βγαλμένη σε μια εποχή που τα χαμόγελα δεν ήταν ακόμα ενσταντανέ…



Ο Στέφος, η Αθηνά και τα παιδιά τους, η Κατερίνα κι ο Αντώνης, ζουν τη ζωή μιας μέσης Ελληνικής οικογένειας, στα πρόθυρα όμως της οικογενειακής τους κρίσης που θα σημάνει και το τέλος της, όταν θα αρχίσουν να μπαίνουν καινούργια πρόσωπα στον περίγυρό τους, η Όλγα κι ο Αλέξανδρος, άνθρωποι άλλης τάξης και άλλων επιδιώξεων.


Ήρωες που ψάχνουν μια καλύτερη τύχη, γιατί η ζωή τους οδήγησε σε αδιέξοδα. Θέλουν όμως να δουν το μέλλον με αισιοδοξία και καλή πίστη, αφήνοντας πίσω το παρελθόν και βάζοντας νέες βάσεις για το μέλλον, έτσι που η μια ηρωίδα να πει: "Αγάπησα τη ζωή με πάθος. Και κάθε μέρα που περνάει δε θέλω να φεύγει άδεια πια. Θέλω να κρατάει φεύγοντας έναν ακόμα κρίκο από τις αλυσίδες του... Ίσως γιατί έφτασα κι εγώ στον πάτο κι άλλος δρόμος δεν υπάρχει από την ανάδυση... Ανάδυση. Πολύ ωραία λέξη, πολύ ωραία έννοια!"