Προς τους καλλιτέχνες μας

«Νομίζετε εις τον μακάριον αυτόν τόπον, ότι αι Τέχναι είναι οικόπεδα αδέσποτα -ενώ είναι πράγματι οικόπεδα εθνικά- τα οποία δύναται ο κάθε εις να καταλάβη. Και νομίζετε ότι αι Τέχναι ανήκουν εις τον κάθε τεμπέλην, ο οποίος κρατεί ένα σφυρί, ένα βιολί, ένα πινέλο η ένα γλύφανον. Κάθε άλλο, αγαπητοί μου κύριοι, οι καλλιτέχναι τρέφονται από την Ελλάδα, ανήκουν ψυχή τε και σώματι εις την Ελλάδα. Αι Τέχναι ανήκουν εις την Ελλάδα. Οφείλουν να υπηρετούν την Ελλάδα. Οφείλουν να είναι ελληνικαί. Και δεν είναι οικόπεδα των καλλιτεχνών, αλλά κοινόν κτήμα όλων μας, κοινός πόθος, κοινή προσπάθεια, κοινή απόλαυσις. Δεν ενδιαφέρει την Ελλάδα και δεν πρέπει να ενδιαφέρη κανένα μας, ο καλλιτέχνης, ο άνθρωπος, ο Α. ο Β. ο Γ. ο Δ., αλλά το έργον του. Την Ελλάδα και όλους μας, ενδιαφέρει μόνον, το έργον του καλλιτέχνου. Και, το έργον του καλλιτέχνου είναι το ζωγράφημα, το άγαλμα, το μουσούργημα, το σπίτι. Και όλα αυτά αποτελούν τον εξωτερικόν κόσμον της Ελλάδος. Και ο εξωτερικός κόσμος της Ελλάδος, δεν ανήκει εις το κέφι του κάθε ενός κυρίου Ετσιθέλω. Ετσιθέλω μόνον η Ελλάς έχει το δικαίωμα να είπη και να επιβάλη. Μην βλέπετε ότι η Ελλάς δεν θέλει τίποτε και δεν λέγει τίποτε και δεν επιβάλλει τίποτε τώρα, διότι η Ελλάς εκφράζεται και ενεργεί δια των αντιπροσωπευόντων αυτήν ανθρώπων, και οι κυβερνώντες αυτήν με την κουνελικήν διανοητικήν ανάπτυξιν που έχουν, δεν είναι δυνατόν ούτε να διανοηθούν τίποτε».

Στις 8 Απριλίου του 1910 ο Περικλής Γιαννόπουλος δημιούργησε και εκτέλεσε το τελευταίο του έργο... Στεφανωμένος καβάλησε το άσπρο άλογο του και μπήκε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Με μια σφαίρα στο κεφάλι, ενώθηκε με την ελληνική φύση που τόσο είχε αγαπήσει...