Με τα παπούτσια που γεννηθήκαμε

"Με τα παπούτσια που γεννηθήκαμε" λέει ο Σταύρος, όταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έπαιζε τον πόλεμο ξυπόλητος με τα άλλα παιδιά.
Τον πραγματικό πόλεμο θα γνωρίσει στη Μικρασιατική εκστρατεία και θα
επιστρέψει από την αιχμαλωσία «ρακένδυτος και τα οστά».
Στα χρόνια που ακολουθούν παλεύει να επιβιώσει φέροντας το άχθος των τραυμάτων του πολέμου και την ενοχή για τον θάνατο
του παιδιού του. Το ήδη ζοφερό ψυχικό τοπίο του επιδεινώνεται, καθώς ο μικρότερος αδελφός του, ο Αλέξης, συγκρούεται
βίαια μαζί του σε μια πορεία ενηλικίωσης στα σκληρά χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Η τελική κάθαρση συντελείται
με ένα σωματικό τραύμα του Σταύρου που προστίθεται σε αυτά της ψυχής του.
Σε έναν τόπο σημαδεμένο από την Ιστορία, όπου με τρόπο τραγικά αναλλοίωτο το παρελθόν συνομιλεί με το παρόν, τα
πρόσωπα ήλθαν και έφυγαν. Στην ιστορία των αδελφών ο αναγνώστης θα διακρίνει τις περιπέτειες της Ελλάδας που, ηθελημένα
ή αθέλητα, ξυπόλητη, ρακένδυτη και διαχρονικά τραυματισμένη, εμπλέκεται σε οδυνηρές εθνικές περιπέτειες.