Σούπερ δυνάμεις

ΧΩΡΑΦΙΑ ΣΠΑΡΜΕΝΑ

Είμαστε οι συναισθηματικές ρέπλικες των αναμνήσεων μας.
Γλιστράμε πάνω στο παγωμένα είδωλα ασπρόμαυρων φωτογραφιών,
καμπύλες προσώπων που δεν χαϊδέψαμε, αρωματισμένοι
αυχένες που δεν μας υπνώτισαν,
μισοτελειωμένες επιστολές μέσα σε κουτιά παπουτσιών.
«Σου γράφω κολυμπώντας σε μια σκοτεινή λίμνη που αντανακλά ουρές κομητών,
κάθε κομήτης μια σκέψη μου που καίγεται...»
Είμαστε χωράφια σπαρμένα με φωνές μικρών παιδιών.
Τα βότσαλα που συγκεντρώναμε για να χαρίσουμε στις μητέρες μας,
τα βότσαλα που θα συγκεντρώσουμε για να χαρίσουμε στους γιους μας.
Στο ενδιάμεσο, αναπνέουμε σύννεφα, σκόνη από ρόδες ποδηλάτου και χυμό ροδάκινο.
Κανείς δεν τρέχει πιο γρήγορα από ένα χαρούμενο αγόρι.
Είμαστε τα τραγούδια που στον ρυθμό τους ισορροπεί μια νύχτα της εφηβείας μας.
Ο φόβος μας δεν είναι το ξημέρωμα αλλά μήπως δεν ξαναέρθει η επόμενη νύχτα.
Επιστρέφουμε ξανά και ξανά στους ίδιους μπορντό καναπέδες με τα ίδια γαλάζια βλέμματα,
επιστρέφουμε σαν τις γάτες της οδού Αισχύλου που ψάχνουνε αέναα
τις γκρεμισμένες αυλές που κούρνιαζαν ως νεογέννητες.
Δεν είμαστε παρά φλεγόμενο μελισσοκέρι μέσα στο χιονιά.