Στο μεταίχμιο της θεολογίας

Επί αιώνες οι χριστιανοί οικοδομούσαν πολιτισμό με την ισχυρή πεποίθηση ότι συνεργούσαν δημιουργικά στο θέλημα του Θεού. Εν τούτοις, τα ιστορικά επιτεύγματα, όσο λαμπρά και αν φαίνονται, δεν είναι ποτέ τελικά. Μολονότι ο πολιτισμός μπορεί να λειτουργεί θεολογικά και να εκφράζει πολιτισμικά τη ζωή της Εκκλησίας, η μεταξύ τους σχέση είναι αντινομική και διαλεκτική. Η Εκκλησία δεν βλέπει το ιστορικό της παρελθόν ως τέρμα και κατάληξή της, οσοδήποτε θεμελιώδες και ένδοξο υπήρξε, αλλά στρέφεται μυστηριακά προς το μέλλον της Βασιλείας. Υπό την προοπτική των εσχάτων κάθε πολιτισμική και ιστορική διάσταση της θεολογίας παραχωρεί τη θέση της στην αλήθεια που έρχεται από το μέλλον. Οι πολιτισμοί ακμάζουν και παρακμάζουν στην ιστορική πορεία των ανθρώπων. Η ενθαδικότητα του πολιτισμού προσδιορίζει τελικά τη διαλεκτική σχέση θεολογίας και πολιτισμού υπό το φως της εσχατολογίας. Ο πολιτισμός ως έμπλεος κιβωτός κορυφαίων επιτευγμάτων και αξεπέραστων ιστορικών κατακτήσεων του παρελθόντος γίνεται σαρκοφάγος η νάρθηκας της αλήθειας της θεολογίας, όταν απολυτοποιείται και αντικαθιστά την Εκκλησία. Στην πορεία της Εκκλησίας ουκ ολίγες ιδεολογικές κατασκευές και αγκυλώσεις συχνά καθηλώνουν ενδο-ιστορικά και εκκοσμικεύουν πολιτισμικά την εσχατολογική της προοπτική. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει δοκίμια και μελέτες που διερευνούν κριτικά τον διάλογο θεολογίας και πολιτισμού σε διάφορες ιστορικές περιόδους της ζωής της Εκκλησίας.