Κοίτα να ματώσεις

Χαγιάτ
Ντάνιελ
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί όλοι είναι απογοητευμένοι από τον Ντάνιελ. Τι σας έκανε ο Ντάνιελ; Δεν μπορεί βέβαια να καταπνίξει τον αμερικανισμό του. Ο Ντάνιελ κατά βάθος είναι Αμερικανός. Θέλετε να σβήσετε το κριτικό του πνεύμα; Ένα κομμάτι μου δε θα καταφέρει ποτέ να ξεχάσει όλα αυτά τα καταπληκτικά πράγματα που υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, έτσι είμαι φτιαγμένος.
Ρουθ
Η οικογένειά μου είναι πολωνοεβραϊκής καταγωγής. Πάντα απεχθανόμουν να συστήνομαι ως Εβραία και όχι ως άνθρωπος. Αποδέχτηκα να είμαι μέρος μιας κατηγορίας και να διαφεντεύω τις αξίες της. Πήγα ακόμα και σε διαδηλώσεις υπέρ του Ισραήλ. Κατέβηκα στους δρόμους εναντίον του πολέμου στο Αφγανιστάν. Όταν έγινε βομβιστική επίθεση στη Χάιφα, ο παππούς… όχι, δεν μπορώ να αποδεχτώ μια τέτοια αλήθεια. Δεν πρέπει!
Ίσι
Είμαι Ινδιάνος. Συχνά ο κόσμος μού λέει «Κι εγώ που νόμιζα ότι Ινδιάνοι δεν υπάρχουν πια!» κι αυτό με κάνει να γελάω, γιατί ξέρω ότι η ύπαρξή μας είναι στενά συνδεδεμένη με κάποιες καουμπόικες ταινίες, με εικόνες φυλάρχων που φορούν φτερά στο κεφάλι ή περίεργους σαμάνους. Ποτέ δε μας έχουν φανταστεί ως ανθρώπους. Μερικές φορές με κάνουν να αισθάνομαι περίεργα. Δεν είμαι ούτε ορφανός, όμως, ούτε άπολις. Και ο κόσμος, η γη, μου ανήκουν όπως σε οποιονδήποτε άλλο.
Τέσσερις νέοι από διαφορετικούς κόσμους ταξιδεύουν με το τρένο προς τη Ρώμη. Στη διάρκεια της διαδρομής γνωρίζονται μεταξύ τους. Δέσμιοι, αρχικά, των προκαταλήψεών τους, δίνουν φωνή στην οργή, στις σκέψεις, στους φόβους και στις ανασφάλειές τους. Ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, συγκρούονται, ερωτεύονται. Όταν ματώνουν, όμως, συνειδητοποιούν ότι σε αυτό το πεδίο μάχης δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Αυτά που τους ενώνουν τελικά είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου