Επισφαλείς ισορροπίες

Έχοντας ελευθερώσει το πνεύμα του τόσο από την εγκράτεια του αστικού ανδρισμού μέσα στο πλαίσιο του λυτρωτικού οξφορδιανού πλατωνισμού για την ανδρική φιλία όσο και από τις μεγάλες αφηγήσεις του Διαφωτισμού, ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν καταδιώκεται μόνο για τη σεξουαλική του προτίμηση αλλά και για τις απόψεις του για τη ζωή και την τέχνη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες την άνοιξη του 1895, ο βασιλιάς του θεατρικού Λονδίνου με το ρηξικέλευθο πνεύμα πέφτει από τον θρόνο του, κάτω από το μένος μιας ομοφοβικής ιδεολογίας και τη βία ενός νομικού μηχανισμού που αποσκοπεί στη διαφύλαξη μιας «καθαρής» κοινωνίας. Στη συνέχεια καταρρακώνεται από ένα απάνθρωπο σωφρονιστικό σύστημα και τον κοινωνικό στιγματισμό που στοιχειώνει τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του που ζει στη Γαλλία ως αυτοεξόριστος μετά την αποφυλάκισή του. Πώς επιδιώκει να αντιμετωπίσει αυτή την εμπειρία της τρωτότητας και του τραύματος; Τα πρακτικά των δικών, η επιστολή De Profundis που έγραψε στη φυλακή και τα γραπτά που παρήγαγε στην εξορία συνιστούν αφηγήματα που εγγράφουν τον συγγραφέα σε διαφορετικές και αντιφατικές θέσεις υποκειμένου καθώς προσπαθεί να διατηρήσει επισφαλείς ισορροπίες. Ως τέτοια καταλαμβάνουν μια υβριδική περιοχή όπου ο άνθρωπος, θύμα των δράσεων των άλλων, καθιερώνεται και ως δρων υποκείμενο, σε μια πορεία μετασχηματισμού του εαυτού του μέσα στην ιστορία.