Η διαθήκη ενός κατώτερου Θεού

[...] Η ανάγνωση των ποιημάτων του Φούκη με άφησε άφωνο. Ήμουν, εξάλλου, απροετοίμαστος για μια τέτοια ποίηση. Αυτός ο νέος, ανοιχτός, κεφάτος άνθρωπος, στην καθημερινή τριβή, έδειχνε ένα απροσδόκητα φιλοσοφημένο και βαθιά απελπισμένο ποιητικό πρόσωπο. Δεν μπορούσα να διακρίνω που ήταν το αληθινό του πρόσωπο και ποιο το προσωπείο. [...]
Εκείνο που εκπλήσσει σ' αυτή την Λόγια ποίηση είναι η βαθιά επικοινωνία με δυο από τις ανεξάντλητες πηγές άντλησης συμβόλων και μοτίβων, την Γραφή και την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, θρησκεία και ποίηση.
Δεν είναι εύκολη η ποίηση του Φούκη, δεν καταναλώνεται και δεν λειτουργεί συναισθηματικά. Είναι κατ' εξοχήν διανοούμενη και αναστοχαστική. Ενώ νιώθεις πως ο πυρήνας της είναι δοκιμιακός και φιλοσοφικός, πως το έναυσμα της έμπνευσης είναι ιδέες κι όχι λέξεις ή ήχοι, ξεφυτρώνει απροσδιόριστα ένας στίχος, μια υπερρεαλιστική εικόνα και μια πρωτότυπη μεταφυσική σύζευξη εννοιών που ανατρέπουν τη λογική ροή και προτείνουν αλλαγή πορείας που όμως οδηγεί σε χαώδη βάραθρα. [...] (από τον πρόλογο του Κώστα Γεωργουσόπουλου)