Ραδιοφωνικές συζητήσεις Τόμος 1

Από το 1961 ο Μισέλ Φουκώ ήταν συχνότατα παρών στο ραδιόφωνο, αρχικά στη συχνότητα του France III National, έπειτα στη συχνότητα του France Culture. Aφορμές είναι η δημοσίευση των έργων του "Η ιστορία της τρέλας, Ραιημόν Ρουσέλ" και "Οι λέξεις και τα πράγματα". Το ραδιόφωνο θα υποδεχθεί επίσης σημαντικές διαλέξεις του όπως «Γλώσσες της τρέλας», «Ο Ρουσώ κριτής του Ζαν-Ζακ», «Πραγματικές ουτοπίες ή τόποι και άλλοι τόποι». Η ποικιλία των εκπομπών και των θεμάτων που αναπτύσσονται αποτυπώνει την ακόρεστη περιέργεια του πνεύματος του Μισέλ Φουκώ: φιλοσοφία, επιστήμες του ανθρώπου, ψυχιατρική, θέατρο, λογοτεχνία, ιστορία, πολιτική: Πανοραμική θέα ενός φιλοσόφου, αποτυπωμένη όλο ένταση και ζωντάνια, ο τόμος αυτός μας προσφέρει την καλύτερη εισαγωγή σε ένα από τα μείζονα έργα της σκέψης. Στο πλαίσιο αυτών των ραδιοφωνικών εκπομπών θα συμμετάσχει σε συζητήσεις μαζί με άλλους γάλλους διανοούμενους (Λουί Αλτουσέρ, Πιέρ Κλοσοφσκί, Ζιλ Ντελέζ, Πιέρ Σιπριό κ.ά.) σε σχέση με ζητήματα που θέτουν τα βιβλία του αλλά και για επίκαιρα προβλήματα. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσονται, εμβαθύνονται, επεξηγούνται και σχολιάζονται με καίριο τρόπο πολλά πυρηνικά στοιχεία της σκέψης του. Τέλος, ο Φουκώ έκανε σύντομες παρεμβάσεις σε ενημερωτικές εκπομπές, σχολιάζοντας γεγονότα όπως η αστυνομική βία, η άφιξη στη Γαλλία ενός πρόσφατα απελευθερωμένου σοβιετικού αντικαθεστωτικού ή η καταγγελία των φυλακών ως μηχανισμών παραγωγής υποτροπής εγκληματιών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) «[...] Αυτό το διαβρωτικό λεξιλόγιο του σώματός μου, πώς θα μπορούσα, αν όχι να το κάνω να σιωπήσει εντελώς, τουλάχιστον να το ηρεμήσω; Πώς να το διατηρήσω σε αυτήν την ήρεμη, ελεγχόμενη, αρθρωμένη σιωπή, που συνήθως στηρίζει τις κινήσεις μου και δίνει στις εκφράσεις μου εκείνο το οποίο μπορώ να αναγνωρίσω ως ευτυχία; Υπάρχει, φυσικά, για να σιωπήσει αυτό το λεξιλόγιο του σώματος, το υπέροχο και παραληρηματικό όνειρο του άλλου εαυτού μου που θα μπορούσα να έχω απέναντί μου, με τον οποίο θα μπορούσα να ανταλλάξω τη θεμελιωδέστερη γλώσσα μου. Αυτός ο άλλος εαυτός που θα είχα και θα ήταν εγώ, είναι το όνειρο του αδελφικού και στοργικού σωσία, είναι το όνειρο της τρυφερότητας των χωρίς ανάπαυλα ίδιων σωμάτων». (Michel Foucault)