Πώς ξεπέρασα το φόβο του θανάτου

Θέλει κανένας να πεθάνει; Εγώ πάντως δε θέλω με τίποτα. Είμαι απ’ αυτούς που φοβούνται τον θάνατο. Ο θάνατος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Είναι ο μέγας τρομοκράτης, ο μέγας δολοφόνος, ο μέγας κακούργος, ο μέγας άγνωστος σκηνοθέτης σε ταινία τρόμου… Όταν με πιάνει αυτός ο χτικιάρης φόβος του θανάτου, ζηλεύω κάτι τύπους που βλέπουν τη γήινη ζωή σαν ένα αστείο και γελάνε μαζί της, ή και τους άλλους που πιστεύουν σε μια αιώνια μεταθανάτια Ύπαρξη…

Δε θέλω να πεθάνω είπα! Τι στο διάολο ρε… θα μου βρει κανείς λύση τελικά στο πρόβλημά μου; I am κρέιζυ.

Το παράκανα το ξέρω, αλλά παραμένω λάτρης της Αθανασίας με κάθε κόστος! Να βρούνε οι επιστήμονες έναν τρόπο να ζούμε όλοι. Τόση τεχνολογία έχουμε. Μια παγκόσμια τεχνολογία Αθανασίας. Ωραία, ε; Όλοι τότε γινόμαστε αθάνατοι. Ανασταίνονται και οι πεθαμένοι και όσοι γεννιούνται από δω και πέρα δε θα πεθαίνουν ποτέ!

Όμως τι θα τρώμε; Για πόσο θα είμαστε αθάνατοι και που θα χωρέσουμε τόσοι; Για άπειρες χιλιετίες οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια δέντρα, τα ίδια ζώα, τα ίδια πράγματα, η ίδια απαράλλαχτη φύση; Πώς θα ήταν ο κόσμος αν δεν πεθαίναμε;

Τελικά είναι καλύτερο να πεθαίνει κανείς ή να ζει για πάντα;

Σ’ έπιασα, δεν ξέρεις τι να πεις…

Τέτοιες ερωτήσεις είναι του… θανατά!

Που να δεις τις απαντήσεις όμως…