Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών 19Ε

Κείμενα όπως οι Ύμνοι του Συμεών του Νέου Θεολόγου αχρηστεύουν τις όποιου είδους εισαγωγές. Δε χρειάζεται να γράψεις κάποιες σελίδες -λιγότερες ή περισσότερες- για να πεις στο τέλος αυτό που όλοι σχεδόν λένε σε ανάλογα γραπτά. Προκειμένου για τους "Θείους Έρωτες" αυτό πρέπει να το πει κανένας από την αρχή· "Και τώρα στο ίδιο το κείμενο". Ωστόσο ακολουθώντας πιο πολύ την αρχή αυτής της σειράς γράφονται τα λόγια αυτά και δέχονται τον τίτλο που έχουν. Έτσι εκπληρώνεται και το γενικότερα καθιερωμένο. [...]
Ο κεντρικός, θα 'λεγε κανένας, άξονας της διδασκαλίας του Συμεών είναι ο εξής· Είναι δυνατό να βιώσει κανείς την αιώνια ζωή, να δει το θείο φως, να ενωθεί με το Θεό από τη ζωή αυτή, "απεντεύθεν". Η αντίληψη αυτή στερεώνεται ασφαλώς από τις "θεωρίες" πο είχε ο ίδιος του θείου φωτός. Με την ιδέα αυτή συνδέεται η διδασκαλία του, ότι δεν είναι αδύνατο και στην εποχή του -και στην εποχή μας- να φανούν άγιοι και η άποψή του ότι, αν κάποιος δε γίνει θεόπτης, δεν πρέπει να διδάσκει. Εδώ κυρίως η βολή βρίσκει τους ιερείς και προσδιορίζει το εξαιρετικό μέγεθος της ιερωσύνης.