Κλινική του Εφήμερου

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να βρίσκονται παγιδευμένοι στις αρνητικές πτυχές της γενικευμένης ρευστότητας της εποχής μας, αντιμετωπίζοντας εξαιρετικά εύθραυστες καταστάσεις κοινωνικής και οικονομικής αβεβαιότητας. Παράλληλα, ο αριθμός των υποκειμένων που, βιώνοντας αυτές τις συνθήκες μείζονος αστάθειας, ανασφάλειας και ευαλωτότητας, απευθύνονται -και- σε ειδικούς ψυχικής υγείας αυξάνεται σταθερά.

Στα σύνορα ανάμεσα στο κοινωνικό και το ψυχικό, οι έννοιες της επισφάλειας και του εφήμερου μας επιτρέπουν να σκεφθούμε σε ένα συνεχές καταστάσεις ριζικής κοινωνικής περιθωριοποίησης, όπως η έλλειψη στέγης στην οποία επικεντρώνεται το ανά χείρας βιβλίο, από τη μία πλευρά, και καταστάσεις οι οποίες, από την άλλη, βρίσκονται πολύ πιο κοντά σε μια κοινωνική κανονικότητα.
Ποια χρησιμότητα μπορεί να έχει όμως η ύπαρξη μιας ψυχαναλυτικής οπτικής όσον αφορά την προσέγγιση των αστέγων ή άλλων αποκλεισμένων ατόμων; Στο βιβλίο εξετάζονται οι ιδιαιτερότητες του πεδίου της σημερινής, διευρυνόμενης ψυχοκοινωνικής κλινικής καθώς και πτυχές των σύνθετων σχέσεων μεταξύ ανεστιότητας και ψυχικού τραύματος. Μελετώντας κάποιες από τις κυριότερες ψυχικές παραμέτρους των καταστάσεων ακραίας κοινωνικής επισφάλειας, ο συγγραφέας του βιβλίου αναδεικνύει τρόπους με τους οποίους η ψυχαναλυτική σκέψη μπορεί να συνδράμει στο πλαίσιο της κλινικής εργασίας με αστέγους αλλά και στις κοινωνικές παρεμβάσεις που έχουν ως στόχο να διευκολύνουν και να υποστηρίξουν την σταδιακή κοινωνική επανένταξη αυτών των προσώπων.