Οδοιπορικό

Από τη δική μου την πλευρά, στο Παρίσι δεν είχα πάει ποτέ - αδιανόητο! για τον Αντώνη· βίωνα αντιθέτως (δηλαδή, αντιτιθέμενη) και επί ξυρού ακμής (δηλαδή, μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας) τη δικτατορία στην Ελλάδα, τι να νοσταλγήσω, λοιπόν, από τα χρόνια εκείνα τα παλιά; Όσο για σύγχρονες ιστοριογραφίες, αφηγήσεις και λοιπά ακροβατικά δε σκάμπαζα σχεδόν τίποτα, μα μήπως σκαμπάζω και τώρα; Ως παλαιάς κοπής νόμισμα έχω παραμείνει στην Ιστορία...
Θα ήταν, όμως, δίκαιο να κριθώ επιεικώς, διότι είχα ακόμα σοβαρές ελλείψεις στην αποκρυφιστική γλώσσα των Αντώνηδων -ακόμα έχω-, η οποία, όπως είχα καταλάβει εγκαίρως σε αυτήν την περίπτωση, αποτελούσε το εργαλείο επικοινωνίας στο ιερατείο των ευρω- και κυρίως των γαλλο-σπουδασμένων...
Έλα, όμως, που πέταξα στους εφτά ουρανούς με εκείνα τα "μαζί σου": Και άλλωστε, τι, στην οργή;, είπα, τζάμπα δεν έκανε τόσες σπουδές και μεταπτυχιακά στα Παρίσια και στα Λονδίνα, και πήγα και αγόρασα αυτό το κελεπούρι -αντί, στο κάτω κάτω, να το νοικιάσω- με κάτι λεφτουδάκια που μου είχε αφήσει ο πατέρας μου. Βιάστηκα κιόλας, μη και το έπαιρνε χαμπάρι η διανόηση και οι τιμές ανέβαιναν στα ύψη.