Ευρυδίκη / Δρόμος και δρομάκι

ούτε μια φορά δε γελάσαμε μαζί οι γονείς μου κι εγώ,
ζούσα για χρόνια στην Αθήνα, μόνος σ' ένα δυάρι, δεν
ήταν λίγες εκείνες οι φορές που ξύπνησα σε ξένα δωμάτια,
με ανοίκειες μυρωδιές, ξεθεωμένος, και με ένα άγνωστο
κορμί πλάι μου, φυσικά, γυμνό, ρώταγα το σώμα μου,
πως κοιμήθηκα εκεί, δεν είχε λόγο να ψελλίσει... είχα
βέβαια παρέες, συναναστροφές χρόνιες, με ανθρώπους
λογής-λογής, από συστήματα σκέψεων ποικίλα, φίλος,
όχι, τότε δεν ήμουνα, φίλος ήμουνα, παιδί ακόμα, στο
δημοτικό, ο φίλος μου άλλαξε σχολείο, δεν ξέρω, ήμουν
πολύ μικρός για να τον ψάξω, τον έχασα, για χρόνια
πίστευα ότι θα τον ξεχνούσα, τώρα δεν το πιστεύω, θα
μπορούσα πιθανώς να είχα ξαναγίνει φίλος, πάντως, ή
είσαι φίλος ή δεν είσαι, για χρόνια πιανόμουν από ψευδή
αισθήματα, ο χρόνος περνούσε, άλλοτε χόρευα σ' ένα
εγκαταλειμμένο συνεργείο, στην Περσεφόνης στο Γκάζι,
κι άλλοτε στο Αστεροσκοπείο στο Θησείο, στο ρυθμό
των ριπών του ανέμου, τραγουδούσα, καθόμουνα στο
Άλσος Παγκρατίου, πίσω από το γήπεδο του μπάσκετ,
σ' ένα παγκάκι, στο χέρι μου ένα φαγωμένο καλαμπόκι