Και έρωτα και πόλεμο

Η μόνη αληθινή επανάσταση είναι αυτή που επιδιώκει μια πλήρη αλλαγή του ανθρώπου, δηλαδή, αυτό που παρουσιάζεται πάνω απ’ όλα ως πολιτιστική επανάσταση. Αυτό είναι κάτι που οι επαναστάτες του Μάη του ‘68 φαινόταν να καταλαβαίνουν καλά. Όμως, αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι, στην πραγματικότητα, σχεδόν όλα όσα πρότειναν είχαν ήδη επινοηθεί. Η φαντασία είχε ήδη ανέβει στην εξουσία πενήντα χρόνια πριν στις ακτές της Αδριατικής.

[…] Έχουμε ένα κράτος που κυβερνάται από έναν ποιητή και με την δημιουργικότητα να έχει μετατραπεί σε πολιτική υποχρέωση: δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι η πολιτιστική ζωή απέκτησε έναν αντισυμβατικό χαρακτήρα. Το Σύνταγμα τελούσε υπό την αιγίδα της «Δεκάτης Μούσας», της Μούσας -σύμφωνα με τον Ντ’ Ανούντσιο- «των αναδυόμενων κοινοτήτων και των λαών που βρίσκονται εν τη γενέσει (…), της Μούσας της Ενέργειας», η οποία στον νέο αιώνα θα έπρεπε να οδηγήσει την φαντασία στην εξουσία. Να κάνουμε την ζωή ένα έργο τέχνης. Στο Φιούμε το 1919 η δημόσια ζωή μετατράπηκε σε μία εικοσιτετράωρη παράσταση, στην οποία «η πολιτική γινόταν ποίηση και η ποίηση αισθησιασμός, και μία πολιτική συγκέντρωση μπορούσε να καταλήξει σε χορό, και ο χορός σε όργιο. Το να είσαι νέος και παθιασμένος ήταν υποχρέωση».