0
Your Καλαθι
Duck Soup
Στην κουζίνα της ανάγνωσης
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Ένας αδιευκρίνιστης ηλικίας, ερασιτέχνης μάγειρας, που συνήθως μαγειρεύει για φίλους του, αναγνώστης βιβλίων και αρκετά επικριτικός της κοινοτοπίας που καθορίζει και τον επαγγελματικό χώρο της μαγειρικής, περιγράφει ιστορίες της ζωής του, μεταφέρει διαβάσματα, μαγειρεύει συνταγές, συγκρούεται ή θυμάται παλιότερες συγκρούσεις, γράφει κριτική για αξιοπρόσεκτα βιβλία της εποχής του, ανακοινώνει τους σταρ της κουζίνας που παραδέχεται, ψάχνει στη λογοτεχνία συνταγές και σε συνταγές λογοτεχνικές αρετές, προσπαθεί να καλύψει έναν τόνο νοσταλγίας νεότερων χρόνων, μέχρι και ποίηση μεταφράζει ώστε να μην είναι προσδοκώμενος και βαρετός.
Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου Duck Soup, ο κορμός του οποίου στηρίζεται στην ομώνυμη στήλη που με ψευδώνυμο Κρίτων Ωραιόπουλος δημοσίευε ο Ηλίας Κανέλλης στο περιοδικό του βιβλίου, The Books’ Journal, από το 2013 ώς το 2016. Τι είναι όμως το Duck Soup; Το εξηγεί ο συγγραφέας του:
«Στην κουζίνα, τα φαγητά έχουν όνομα – κι αν δεν έχουν, επινοείται ένα νέο, που κάτι μπορεί να θυμίζει. Αλλά το προϊόν που συνθέτουν όλα αυτά τα κείμενα, μαζί, τι ακριβώς είναι; Λογοτεχνία δεν είναι, κι ας λογοτεχνίζει το ύφος τους. Αμιγές δοκίμιο δεν είναι, κι ας αποπειράται σε μερικά σημεία να επισημάνει κοινωνικά φαινόμενα. Δεν είναι καν βιβλίο συνταγών, αλίμονο. Πώς να το προσδιορίσω, λοιπόν; Στο συνταγολόγιο της ανάγνωσης θα μπορούσα να βρω μια έκφραση που να περιλαμβάνει τη λέξη υβριδικός. Όπως: είναι ένα υβριδικό είδος, λογοτεχνία μαζί και δοκίμιο, που στρέφεται γύρω από την έννοια της μαγειρικής, της σημασίας της και της επίδρασης της κοινωνίας στις τάσεις της. Ή: πρόκειται για υβριδικό βιβλίο κοινωνιολογίας, που ερευνά εμπεδωμένες συμπεριφορές στη δημόσια σφαίρα, με πρόσχημα την τροφή.
Προτιμώ να μην το προσδιορίσω έτσι. Ας πούμε ότι είναι ένα παιχνίδι. Μια άσκηση συγγραφής κειμένων που ξεκινούν από την τροφή και την επιρροή της στις ζωές μας. Σε μια εποχή που το φαγητό, από ανάγκη επιβίωσης, έχει εξελιχθεί σε ατομική, οικογενειακή και κοινωνική πολυτέλεια, μπορείς να σχολιάσεις πολλά: συνταγές, συμπεριφορές που καθρεφτίζονται στις διατροφικές συνήθειες, συνήθειες στα τραπέζια εστιατορίων που δείχνουν την αγωγή μας, τις μόδες, τα γκουρμέ, τα “σπιτικά φαγητά” και τα “βρώμικα”, τη σχέση της τροφής με το επίπεδο της ζωής μας, με τον πολιτισμό μας, με τις επιθυμίες μας. Μπορείς να είσαι και πιο προσωπικός: να εκθέτεις τις γεύσεις που σ’ αρέσουν, να μιλάς για τους μάγειρες και τις μαγείρισσες που εμπιστεύεσαι και εκείνους ή εκείνες τις συνταγές των οποίων δεν θα μαγείρευες ποτέ…
Η κουλτούρα της κουζίνας μας δίνει σήματα για να εξηγήσουμε τον κόσμο. Είμαστε ό,τι τρώμε, οι διατροφικές μας συνήθειες, οι μόδες, οι συνταγές, τα εστιατόρια και τα μαγέρικα, η ενασχόληση με τη διατροφή από τον Τύπο και από τα κοινωνικά δίκτυα, η αναπαράσταση διατροφικών συνηθειών από τη λογοτεχνία, αυτά και πολλά άλλα, αποκαλύπτουν τα χαρακτηριστικά μας, τα χαρακτηριστικά των ομοίων μας και τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που μας περιλαμβάνει».
Ένα βιβλίο που προορίζεται να αγαπηθεί.
Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου Duck Soup, ο κορμός του οποίου στηρίζεται στην ομώνυμη στήλη που με ψευδώνυμο Κρίτων Ωραιόπουλος δημοσίευε ο Ηλίας Κανέλλης στο περιοδικό του βιβλίου, The Books’ Journal, από το 2013 ώς το 2016. Τι είναι όμως το Duck Soup; Το εξηγεί ο συγγραφέας του:
«Στην κουζίνα, τα φαγητά έχουν όνομα – κι αν δεν έχουν, επινοείται ένα νέο, που κάτι μπορεί να θυμίζει. Αλλά το προϊόν που συνθέτουν όλα αυτά τα κείμενα, μαζί, τι ακριβώς είναι; Λογοτεχνία δεν είναι, κι ας λογοτεχνίζει το ύφος τους. Αμιγές δοκίμιο δεν είναι, κι ας αποπειράται σε μερικά σημεία να επισημάνει κοινωνικά φαινόμενα. Δεν είναι καν βιβλίο συνταγών, αλίμονο. Πώς να το προσδιορίσω, λοιπόν; Στο συνταγολόγιο της ανάγνωσης θα μπορούσα να βρω μια έκφραση που να περιλαμβάνει τη λέξη υβριδικός. Όπως: είναι ένα υβριδικό είδος, λογοτεχνία μαζί και δοκίμιο, που στρέφεται γύρω από την έννοια της μαγειρικής, της σημασίας της και της επίδρασης της κοινωνίας στις τάσεις της. Ή: πρόκειται για υβριδικό βιβλίο κοινωνιολογίας, που ερευνά εμπεδωμένες συμπεριφορές στη δημόσια σφαίρα, με πρόσχημα την τροφή.
Προτιμώ να μην το προσδιορίσω έτσι. Ας πούμε ότι είναι ένα παιχνίδι. Μια άσκηση συγγραφής κειμένων που ξεκινούν από την τροφή και την επιρροή της στις ζωές μας. Σε μια εποχή που το φαγητό, από ανάγκη επιβίωσης, έχει εξελιχθεί σε ατομική, οικογενειακή και κοινωνική πολυτέλεια, μπορείς να σχολιάσεις πολλά: συνταγές, συμπεριφορές που καθρεφτίζονται στις διατροφικές συνήθειες, συνήθειες στα τραπέζια εστιατορίων που δείχνουν την αγωγή μας, τις μόδες, τα γκουρμέ, τα “σπιτικά φαγητά” και τα “βρώμικα”, τη σχέση της τροφής με το επίπεδο της ζωής μας, με τον πολιτισμό μας, με τις επιθυμίες μας. Μπορείς να είσαι και πιο προσωπικός: να εκθέτεις τις γεύσεις που σ’ αρέσουν, να μιλάς για τους μάγειρες και τις μαγείρισσες που εμπιστεύεσαι και εκείνους ή εκείνες τις συνταγές των οποίων δεν θα μαγείρευες ποτέ…
Η κουλτούρα της κουζίνας μας δίνει σήματα για να εξηγήσουμε τον κόσμο. Είμαστε ό,τι τρώμε, οι διατροφικές μας συνήθειες, οι μόδες, οι συνταγές, τα εστιατόρια και τα μαγέρικα, η ενασχόληση με τη διατροφή από τον Τύπο και από τα κοινωνικά δίκτυα, η αναπαράσταση διατροφικών συνηθειών από τη λογοτεχνία, αυτά και πολλά άλλα, αποκαλύπτουν τα χαρακτηριστικά μας, τα χαρακτηριστικά των ομοίων μας και τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που μας περιλαμβάνει».
Ένα βιβλίο που προορίζεται να αγαπηθεί.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
