Καφετέρια, απόγευμα

μια ολόκληρη ζωή
ρεπεράζ
για να βρούμε
πού θα σβήσουμε


Επτά παρά τέταρτο, σε μια καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας, μια γυναίκα συνειδητοποιεί ξαφνικά πως δεν θα αγαπήσει ποτέ ξανά.
Ομολογουμένως, όταν στην παιδική σου ηλικία συνήθισες να σουτάρεις πάντα στο δοκάρι, δεν μπορεί παρά η αγάπη να σε βρίσκει στο 90΄+.
Ένας έρωτας που ψιθυρίζει την ιστορία της ανθρωπότητας μέσω της ανασύστασης του πένθους του• που έχει τη δύναμη να περικλείει όλες τις θρησκείες και όλα τα δόγματα μόνο για να τα αναιρέσει έπειτα και υπόσχεται ένα νέο πολίτευμα θεμελιωμένο στις κοφτές ανάσες και το σώμα του άλλου.
Η νέα ποιητική συλλογή του γιώργου δομιανού, σε επιμέλεια του Ευθύμη Φιλίππου, ανατέμνει την αέναη πτώση της γενιάς «που κλαίει χωρίς δάκρυα που αγαπάει χωρίς δέρμα», με στίχους που είναι έτοιμοι να απασφαλίσουν, σαν να κρατούν την περόνη μιας χειροβομβίδας. Ίσως, τελικά, όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ για τον άνθρωπο να κρύβονται στα κενά ανάμεσα στους χτύπους μιας μετέωρης τηλεφωνικής κλήσης, εκείνης που μας έσωσε τη ζωή.