Ο άνθρωπος από τη Χάβρη

Σε αυτή την χρονική στιγμή συνέλαβα την ιδέα της παρακολούθησης . Ναι, όπως το ακούτε ! Σκέφθηκα να παρακολουθώ τον Μαρσέλ, τις ώρες που περνούσαμε χώρια. Κάτι τόσο χυδαίο και ποταπό, κάτι που στην προηγούμενη ζωή μου θα μου προκαλούσε αηδία το έκανα εδώ ! Προσποιήθηκα ότι φεύγω για τα -συνηθισμένα μου πια πετάγματα, αλλά ξαναγύρισα και κρύφτηκα πίσω από κάτι που έμοιαζε με δέντρο. Είδα λοιπόν τον Μαρσέλ να παίρνει έναν δρόμο σκυφτός και κουρασμένος . Τα φτερά του ήταν διπλωμένα στην πλάτη του και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να τα ανοίξει. Όχι μόνο περπατούσε, αλλά κάποιες στιγμές σχεδόν μπουσουλούσε. Έπεφτε κυριολεκτικά στα τέσσερα και σερνόταν. Είχα μείνει κατάπληκτη, αλλά δεν μπορούσα τώρα πια να σταματήσω. Έπρεπε να φθάσω σε κάποιο συμπέρασμα. Με τεράστιο κόπο, ακολουθούσα μεθοδικά και αθόρυβα. Περάσαμε μέσα από πυκνή ομίχλη, όπου κυριολεκτικά δεν έβλεπες τη μύτη σου και μόνο η ανάσα σου σε οδηγούσε . Yστερα άρχισε κάπως να αχνοφέγγει και ο Μαρσέλ επί τέλους σταμάτησε σε ένα ξέφωτο.