Ραγισματιά

Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

Τεμαχισμένος ο ουρανός
Συντρίμμια στο κορμί της νύχτας
Κοιμήθηκε επιτέλους η βροχή
Ο άνεμος επιστρέφει στο σπίτι
Με ματωμένα γόνατα
Κλείνω τα μάτια γίνομαι η νύχτα
Θυμάμαι τον καιρό που άνθιζαν οι αγχόνες
Κειτόταν σαραβαλιασμένος ο ουρανός
Βαπτιζόταν στο αίμα του ήλιου
Σα νεογέννητο βρέφος
Πάλι ο ουρανός συντετριμμένος
Σκοτεινός σαν τη θάλασσα
Αχειροποίητος
Σκοτεινός σαν τα μάτια της
Ένα προνόμιο μια καταδίκη
Κι η νύχτα σαν παρηγοριά
Γι’ άλλη μια φορά
Νύχτα καρτερική
Άλλη μια φορά
Πάλι ο ουρανός
Και τα πουλιά εξόριστα
Σ’ ένα ηλεκτροφόρο κλαδί
Της μνήμης της απουσίας

ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΜΟΥΔΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Σε φωνάζει μια θάλασσα πουλιών
Με τις χορδές του γαλάζιου
Καθώς περνάς ντυμένη στ’ άσπρα
Γύρω στις ακακίες και τις μουριές
Σε φωνάζει στίγμα στο στήθος μου
Η ελιά πάνω απ’ το στόμα σου
Φιλί χωμάτινο και δροσερό
Ανταύγεια του μεσημεριού
Χρυσή τούφα του αέρα
Σε φωνάζουν όνειρα πνιγηρά
Πίνω και πίνω αφού τα χείλη σου είναι μακριά
Αφού τα μάτια σου λοξοδρομούν
Άδεια αγκαλιά αδερφή της λύπης
Ποδοπατώντας κάθε συστολή
Το χνώτο της νύχτας πάνω στον λαιμό σου
Τα πνευμόνια του ποταμού μέσα στις αρτηρίες σου
Βυθίζεσαι μέσα σ’ έναν τοίχο
Σαν λογικό συμπέρασμα κούφιο
Σπαράζω κι αναρριγώ και αναμένω
Ώσπου ν’ ακούσεις