Φωτογραφίες

Η φωτογραφία είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα "κλικ". Και ο Ντίνος Διαμαντόπουλος είναι τελειομανής. Αναζητάει διαρκώς τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να κάνει τη δουλειά του. Αναζητάει τις νέες εξελίξεις στις τεχνικές και στην τεχνολογία, αλλά και στις αλλαγές, στις εποχές, στις φόρμες, στη γλώσσα, στα χρώματα. Τότε, μόνο τότε, αφήνει τον εαυτό του να χαλαρώσει. Τότε, μόνο τότε, πατάει το κουμπί. Απαιτεί από τον εαυτό του διαρκή εγρήγορση, ακόμη κι όταν με κλειστά τα μάτια μπορεί πια να έχει το ίδιο εξαιρετικό αποτέλεσμα. Εξαιρετικό για τους άλλους. Ποτέ για τον ίδιο. Ο ίδιος, με τα μάτια ορθάνοιχτα, αναζητάει το... τέλειο στη διαρκή εξέλιξη. Ο κόσμος δεν είναι στάσιμος. Ούτε και η φωτογραφία του. Δεν είναι ζήτημα εγωισμού. Είναι θέμα ντροπής. Ο Ντίνος ντρέπεται να σταθεί. Ντρέπεται ν' αντιγράψει. Ακόμη και τον ίδιο του τον καλό εαυτό. Το θεωρεί ανήθικο.
Η φωτογραφία του φωτογράφου. Χωρίς εικόνα. Αποτυπωμένη με λόγια. Πεισματάρης, τελειομανής, γεμάτος έρωτα για τον κόσμο γύρω του. Ακόμη κι όταν ο κόσμος τον απογοητεύει. Η φωτογραφία ποτέ. Η φωτογράφιση είναι γεμάτη από τον ενθουσιασμό του διαρκώς καινούριου. Δεν κοιτάζει πίσω. Ό,τι κάνει έχει τελειώσει. Το θεωρεί κιόλας πεπερασμένο. Έχει εκπληρώσει το σκοπό του. Είναι παρελθόν. Ο Ντίνος διαλέγει το επόμενο βήμα. Αυτό που κάνει σήμερα. Που θα κάνει αύριο. Με τον άδολο ενθουσιασμό που το παιδί ακουμπάει στην πρώτη φωτογραφική μηχανή που του χαρίσανε. Με την απόλυτη ακρίβεια του μεγάλου καλλιτέχνη που δε διαπραγματεύεται την ευαισθησία και τη γνώση του. Με την ταπεινότητα του εργάτη που έχει κατακτήσει ένα ένα τα σκαλοπάτια της επιτυχίας. Με τον παράφορο έρωτα που απαιτείται, γιατί ο Ντίνος, την ώρα που παίρνει την ψυχή του μοντέλου του, δίνει και τη δική του. Εκείνη την ώρα του "κλικ" και σε όλες τις επόμενες στιγμές μέχρις ότου η αλήθεια τυπωθεί στο χαρτί. Έγχρωμη ή μαυρόασπρη. Έτσι κι αλλιώς γεμάτη από τα χρώματα και τις φωτοσκιάσεις της ευαισθησίας του μεγάλου καλλιτέχνη. Του Ντίνου Διαμαντόπουλου. (Τέα Βασιλειάδου)