Να μ ακούς όταν σωπαίνω

Η ιστορία της δύσκολης ενηλικίωσης της Αντιγόνης Σαραντάρη, που, επιχειρώντας να διαφύγει από το έτοιμο μέλλον για το οποίο την προετοιμάζουν, εγκαταλείπει το ασφυκτικό οικείο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του νησιού όπου μεγάλωσε και έρχεται στην Αθήνα. Εδώ θα συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα της απόδρασής της, αφού η ζωή της εξακολουθεί να ορίζεται από όλα εκείνα τα πρόσωπα που την έτρεψαν σε άτακτη φυγή μόνο και μόνο για να σχεδιάσουν -καθένα με τον τρόπο του- στη συνέχεια την τακτική της υποχώρηση, την επιστροφή και την οριστική της καθήλωση σ' ένα παρόν που μοιάζει απελπιστικά με το ίδιο εκείνο μέλλον που θέλησε να απομακρύνει και που μόνο ένας καταδικασμένος εξαρχής έρωτας θα χρωματίσει. Το χρώμα είναι φυσικά γκρίζο. Ακριβώς όπως το φουστάνι της ηρωίδας αυτής της νουβέλας, που μπορεί να διαβαστεί σαν το χρονικό μιας άτυχης εξέγερσης, και που είναι ολόκληρη γραμμένη με τη μορφή μιας επιστολής, προς τέρψιν των αναγνωστών και προς τύψιν του μοναδικού έρωτα της (κυρίας πλέον) Α.Σ.