Δοκίμιο

Η ποιήτρια αγιοποιεί καρτερικά τους πόθους της στα νυχτοήμερα. Ανασαίνει στοχαστικά, ελπίζει πεισματικά, αγαπά, ζει και προπάντων γράφει ποίηση. Ποίηση απολογισμού, οξυδερκή, ποίηση δεσποτική, ασυμβίβαστη, που στέκεται πάντοτε σε θέση μάχης, αλλά και ποίηση που έχει θητεύσει στα δυτικά της λύπης και στα ανατολικά της χαράς.

Η ποιητική φωνή της Παναγιώτας Ζαλώνη απασχολεί τη σύγχρονη λογοτεχνική σκέψη αρκετά χρόνια και πολλαπλώς. Η πολιτιστική και λογοτεχνική της πορεία αείφυλλη
και θαλερή. H ίδια πολυσχιδής, ακμάζουσα, πολυπράγμων, ακάματη.
Ποιήτρια, συγγραφέας, o άνθρωπος ιδρυτής του Λογοτεχνικού Ομίλου «ΖΑΛΩΝΗ-ξάστερον», εκδότρια του λογοτεχνικού περιοδικού «Κελαινώ» και εικαστικός,
είναι κάποιες από τις ιδιότητες που τη χαρακτηρίζουν και τα αντίστοιχα αντικείμενα με τα οποία ασχολείται με ζήλο και αήττητο σθένος. Τα χνάρια της μυρίζουν φρεσκάδα
από τα ευβοϊκά κύματα, με τα σκαριά της να μας ταξιδεύουν στις ποιητικές της θάλασσες.
Χαρίζεται ολάκερη στο όραμα που κλωσά για χρόνια η ψυχή της. Και δεν είναι άλλο από την ποίηση. Το ποιητικό της λαγήνι δροσερό, διαυγές και πλήρες. Τα εξομολογητικά της νάματα, γραμμένα στα σπλάχνα της, ανοίγουν και επουλώνουν λυτρωτικά παλιές και νέες πληγές, ορατές και αόρατες. Πότε κοντανασαίνει και πότε γίνεται δρομέας η
ποιήτρια. Πότε ταυτίζεται με το φως και πότε ξορκίζει τα σκοτάδια της. Βάρκα δεμένη στους ήχους και τις αστραπές της ζωής της, η γραφίδα της. Για την Παναγιώτα Ζαλώνη
το ερωτικό λιμάνι της είναι η ποίηση που, με φρεγάτες τις κατάλληλες λέξεις, πλέει στον χρόνο για πορθμούς εύξεινους και ευρύστερνους. Λιμάνι με ταλαντώσεις σε
σκαλωσιές αγάπης. Και το μερτικό της πλούσιο από το ακριβό της σόδεμα.