Επιμύχια

[...] Τη μπαρμπουτιέρα του χοντρού τη φυλάνε τρεις τσιλιαδόροι. Ένας πάνου, ένας κάτου –στα πενήντα μέτρα στο περίπου– κι ένας όξω απ’ την τσακιστή. Καθώς πλησιάζουμε μας κοζάρει ο τσιλιαδόρος και κάνει νόημα ότι όλα είναι στο εντάξει. Ο τσιλιαδόρος μπρος στο μαγαζί έκανε μια ελαφριά υπόκλιση και μας ανοίγει την τσακιστή. Σταθήκαμε για να συνηθίσουμε το μισοσκόταδο.
Στο βάθος, γύρω από ένα μπιλιάρδο, είναι καμιά δεκαριά και παίζουνε κουμάρι.
«Ρίχ’ τα, ρε βλάμη και φέρε γίγαντες», λέει κάποιος απ’ το τραπέζι κι αμέσως απλώθηκε μια ησυχία θανάτου. Το μόνο που ακουότανε ήταν οι ανάσες των παιχτών και οι πήδουλοι των ζαριών στην πράσινη τσόχα. [...]

Μια κλεφτή ματιά στα νυχτοπερπατήματα, αλλά και στη δύσκολη καθημερινότητα της δεκαετίας του ’60, από τη σκοπιά του αφηγητή, που με διάθεση αυτοσαρκασμού καταθέτει εμπειρίες και ακούσματα, μέσα από εβδομήντα αφηγήματα.