Πληγή κι αλάτι

Κουκούλι το υποσυνείδητο, ανάστροφα τα νήματά του βγαίνουν έξω. Ανακλήσεις, πληγές που αιμορραγούσαν και μετέπειτα σημάδια που πονούν, σκόρπια σε ρόλους ομόκυκλους, με την γυναίκα στο επίκεντρο και τον «από μηχανής θεό» σε επισκευή μετά την μάχη στο απώτατο της αναλγησίας. Το ανελέητο κόστος που καταβάλλεται στο παγκάρι της παγκοσμιοποιημένης ευτυχίας.

Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δίνει και παίρνει αγάπη. Σ’ αυτή τη ποιητική συλλογή που συμμετέχει κι ο Νάσος (ο γιός μου) με τα ποιήματά του στον επίλογο κλείνοντας την αυλαία, τραβώντας τα νήματα, το πνεύμα και η καρδιά μου είναι στραμμένα στη νέα γενιά, τα παιδιά μας, να παραμείνουν ζωντανά στο κοινωνικό σφαγείο που χτίζεται απουσία μας.

Ζωντανός είναι ο άνθρωπος που συναισθάνεται, αγαπά και πονά.
Δύσκολα χρόνια, όμως όπως και στα εύκολα :
Κάποιοι πάντα θα ξεδιψούν
απ’ τις δροσοσταλίδες των άστρων
κατοικώντας τα χαλάσματα
της ερειπωμένης Πολιτείας της ύπαρξης.
«Πληγή κι αλάτι»