Λιτανεία του χρόνου

Μια καμένη πόλη ρημάζει. Πρώην κάτοικοι και στρατιώτες τριγυρνούν ανάμεσα στα ερείπια. Φασματικές σκιές περιφέρονται σ' ένα τοπίο άδειο από κάθε ίχνος ζωής· όταν, σπανίως, διασταυρώνονται με κάποιο άλλο πλάσμα, άνθρωπο ή ζώο, η επαφή είναι ανέφικτη. Απομένει ο λόγος· διηγούνται αποσπασματικά την ιστορία τους, προσπαθώντας να ανακτήσουν το χαμένο παρελθόν. Ανάμεσα στους μονολόγους παρεμβάλλονται θραύσματα σημειώσεων, τα αποτυπώματα μιάς ψυχικής ενδοχώρας, όπου όλα σιγά σιγά παγώνουν και ακινητοποιούνται. Η αφήγηση κινείται σε τρεις διαφορετικούς χρόνους: τη ζωή πριν από την καταστροφή, τις μέρες της πολιορκίας και τη βασανιστική διάρκεια του εφιάλτη που ακολούθησε.

Μέσα σ’ αυτό το ιδιότυπο Καθαρτήριο τα πρόσωπα της Λιτανείας καταφεύγουν στο μοναδικό πράγμα που τα συνδέει με τον κόσμο, τη μνήμη. Ωστόσο οι μνήμες αναδύονται τραυματικές και η απώλεια του νοήματος είναι ολοκληρωτική. Δεν υπάρχει διαφυγή, μόνο μια ατελείωτη επανάληψη επιθυμιών, διαψεύσεων, παθών και φόβων. Και η λιτανεία του χρόνου συνεχίζει την αέναη πορεία της χωρίς αφετηρία, χωρίς προορισμό, αφήνοντας πίσω της ιστορίες που δείχνουν πως η έρημος είναι η άλλη πλευρά του μαγεμένου καθρέφτη.

«Ο,τι ονομάζουν ύπαρξη είναι ένα ίζημα μνήμης που βουλιάζει στον βυθό του χρόνου, αδρανής ύλη ξεχασμένη κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν ξέρουν ότι μάταια φοβούνται· γιατί είναι ήδη κάτι που δεν μπορούν να το ορίσουν».