Παγωνιά τα μεσάνυχτα

Αυτό το αυτοβιογραφικό και εξομολογητικό ποίημα βαθαίνει την αυτοβιογραφία αφαιρώντας την αυτοανάλυση και διαλύει την εξομολόγηση προς την κατεύθυνση του ηλεκτρισμού που την προκάλεσε. Εχει τη φυσικότητα του προφορικού λόγου και τη χάρη της κυριολεξίας, όταν ο ποιητικός λόγος αρνείται την περιγραφή και κεντρίζεται από το ελάχιστο λίκνισμα του νεογνού μέσα στην κούνια. Ο Κόλεριτζ (1772-1834) συλλαμβάνει δίπλα στην κούνια του νεογέννητου κι έμπροσθεν της εστίας της καιομένης της ζέστης την αύρα, της ορατής διά γυμνού οφθαλμού, αλλά πάντοτε απούσας, σαν κάλεσμα ενός φάσματος που ορθώνεται, ένας φύλακας-άγγελος που φτερουγίζει χωρίς να βλέπεις και να ακούς τα φτερά του, όμως τα αισθάνεσαι με το ρίγος που διαπερνάει τη ραχοκοκαλιά. Εξω είναι μεσάνυχτα, τ' άστρα κρατούν το φως τους σ' έναν ουρανό που εκπέμπει την παγωνιά κι όπως την εκπέμπει φωτίζεται ο νοσταλγικά σκεπτόμενος άνθρωπος εν τη σιωπή ενός φωτιζόμενου δωματίου διά της φωτιάς, αυτής της επί γης λαμπάδας του στοχασμού. Ο,τι φθάνει στο δωμάτιο είναι το προμήνυμα ενός κόσμου που χάνεται, η πληρότητα θραύεται μπροστά στο αποσπασματικό, μπροστά στο κινητικό κύμα των επαναστάσεων, άλλες έχουν εντός μας σχηματισθεί κι άλλες ασχημάτιστες ακούγονται από μακριά ως κατάφαση μέλλοντος. Ο Κόλεριτζ προαισθάνεται ότι ο θεός έχει εκπέσει από το θρόνο του κι όταν τον επικαλείται διαισθάνεται ότι ο διδάσκων τελετάρχης και τελεστής, αυτός που τα περιέχει όλα κι όλα περιέχονται σε αυτόν, αδειάζει, κι αυτό το κενό πνέει δημιουργικά, όπως πνέει ο άνεμος στα καμπαναριά της ερημίας κι ακούγονται μουσικές συμπονετικές.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 06/12/2002