Αδέσποτες μελωδίες ΙΙ

Πλούσια η συγκομιδή από τους μοναδικής ομορφιάς χαβάδες της ψυχής μας που ζωγράφισαν αλαφροΐσκιωτοι τραγουδιστάδες του έρωτα και της βιοπάλης. Η δισκογραφία το καινούριο πρόσχημα για ένα ακόμα μοναδικό ταξίδι... Πώς, όμως, να βάλεις μεζούρες και όρια, πώς να αγκαλιάσεις ολόκληρο το ασίγαστο μεράκι και το αειθαλές κέφι; Διόλου ασήμαντο που σεργιανούμε στην καθημερινή ρουτίνα της σκληρής μηδαμινότητας με... σωσίβια τόσες και τέτοιες ανεπανάληπτες μελωδίες αμέτρητων χαρισματικών προγόνων.Το λαϊκό τραγούδι των ελληνικών πόλεων στις ποικίλες του μεταστοιχειώσεις αφήνει στις γενιές οι οποίες ζουν στην αρχή μιας καινούριας χιλιετίας πολύτιμη παρακαταθήκη έμπνευσης. Τώρα ιδιαίτερα που η στέρφα ηλεκτρονική εικόνα, επειδή αδυνατεί να ακολουθεί την ροή της ζωής, κάθε στιγμή την δολοφονεί στην λουστραρισμένη γκιλοτίνα των ανόητων και βιολογικά διεστραμμένων φασμάτων της... εικονικής πραγματικότητας. Και αν η χωρίς ιδανικά αναφομοίωτη από τον άνθρωπο τεχνολογία εκπορθήσει τελικά το σώμα, την ψυχή και το νου του, σε αυτήν την θαλασσοδαρμένη λωρίδα στεριάς, συνεχίζοντας πότε συλλογικά, πότε μοναχικά, ολοένα τελειοποιώντας την πατροπαράδοτη μουσική χειροτεχνία, θα έχουν το προνόμιο και την παρηγοριά, αν μη τι άλλο, να τραγουδούν πρωτότυπα και πρωτίστως σαν ανθρώπινα όντα, πριν αντικρίσουν τον πίθηκο του κυβερνοχώρου...