Οι ατίθασοι πιτσιρικάδες

Oι πιτσιρικά εκείνης της εποχής πατούσαν γη, χώμα, λάσπη, Γινόντουσαν ένα με τη φύση.Με τις επιδεζιότητές τους στο παιχνίδι, ακόνιζαν το μυαλό κι ένιωθαν
ευτυχισμένοι με τα λίγα που τους προίκισε η μητέρα φύση. Μακριά από τον καταναλωτισμό και την ευμάρεια τού σημερινού κόσμου. Εκείνα τα παιδιά δεν εζελίχθηκαν φυσικά σε βίαιες και εγκληματικές προσωπικότητες, γιατί ήταν σε θέση να νιώθουν συναισθήματα και να δρουν συνειδητά.
Μάθαιναν να περπατούν μετά χέρια, να κρατούν ισορροπίες, να σημαδεύουν με τα λάστιχα, να χτυπούν πουλιά στον αέρα. Να πηδούν από κλαδί σε κλαδί για να πιάσουν τα φρούτα που είχαν ωριμάσει, να βγάζουν φωνές ενθουσιασμού για κάθε τους επιτυχία, όσο απλή και αν ήταν αυτή...
Αυτές οι σειρές γράφτηκαν για να θυμούνται με νοσταλγία όσοι τις έζησαν, αλλά και να μαθαίνουν οι νεότεροι πως κάποτε υπήρζαν δύσκολα χρόνια και σκληρά, και πως κι αυτοί μπορούν να χαίρονται και να ζουν την κάθε τους στιγμή την παρένθεση που λέγεται ζωή, κάνοντας τη δική τους επιλογή μέσα στον κόσμο τον τραχύ.