Αυτοπροσωπογραφία του λευκού

Στην "Αυτοπροσωπογραφία του λευκού" ο Χάρης Βλαβιανός, επτά χρόνια µετά την τελευταία του ποιητική κατάθεση, επανέρχεται, µε βλεµµα ανανεωµένο, σε γνώριµους τόπους της ποίησής του, διευρύνοντας ακόµη περισσότερο το πεδίο των στοχαστικών και γλωσσικών του αναζητήσεων. Ο απωλεσθείς παράδεισος του οριστικά χαµένου αλλά εξακολουθητικά αναζητούµενου νοήµατος, η επισφάλεια των λέξεων ενώπιον του τραύµατος του παρελθόντος, αλλά και η αδυναµια επικοινωνίας στις καθηµερινές επαφές, η διακειµενικότητα ως καταστατική συνθήκη της ποιητικής γραφής, ο ποιητής ως κρίκος µιάς µακράς αλυσίδας ετερόκλητων προγόνων της εγχώριας όσο και εν γένει της δυτικής λογοτεχνικής παράδοσης είναι ζητήµατα που διατρέχουν, φανερά ή υπογείως, και τις πέντε ενότητες της συλλογής.
Ο αναγνώστης έρχεται έτσι σε επαφή µε το λευκό σε όλες τις αποχρώσεις και εντάσεις του – το τυραννικό λευκό της άγραφης σελίδας, το εναγώνιο λευκό της σιωπής, το βουβό λευκό του πένθους, το θαµπο λευκό της µνηµης, το λευκό ως συµβολο λύτρωσης και ελπίδας, ως σηµείο αναγέννησης.