Το ζωντανό θέατρο

[...] Με το βλέμμα στραμμένο προς τη σύγχρονη θεατρική πράξη όπως αυτή εμφανίζεται εκτός Ελλάδας, στις άλλες χώρες της Ευρώπης και σε διάφορες περιοχές του κόσμου, διερωτάται κανείς: Ζούμε το τέλος της εποχής του σκηνοθέτη; Ή, αλλιώς διατυπωμένο: Αποσύρεται ο σκηνοθέτης από το ρόλο του συντονιστή και ιθύνοντος που μας είχαν κληροδοτήσει ο 19ος και ο 20ός αιώνας;
Οι επιμέρους τέχνες, μουσική, σκηνογραφία, χορογραφία, υποκριτική, κίνηση, φωτισμοί, όσες συμμετείχαν στη σκηνική σύνθεση ή στη σύμπραξη των τεχνών για την οποία τον τελικό λόγο και την καλλιτεχνική ευθύνη είχε ο σκηνοθέτης, έχουν τώρα σε τέτοιο βαθμό αυτονομηθεί ώστε να επηρεάζουν το αισθητικό καθεστώς της παράστασης, ειδικότερα τη θέση του θεατή, του ηθοποιού αλλά και του σκηνοθέτη στην ιεραρχία των εργατών του θεάτρου. [...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου