Το μεγάλο διάλειμμα

1. Ξεκίνημα

Σχολειό μου πρώτο.

Δυο αίθουσες ηλιόλουστες

κι ένα γραφείο βορεινό

με δυο παράθυρα:

Εκείνο απ’ την ανατολή

στου Αϊ-Γιώργη την αυλή κοιτούσε…



2. Εργασία

Με μέσα πάντα τις αρχές του Σχολείου εργασίας, τη μέθοδο της Ενιαίας Συγκεντρωτικής Διδασκαλίας, την ενίσχυση της παρατηρητικότητας, την ελεύθερη σκέψη και έκφραση, αντιμετωπίζαμε το παιδί σαν ένα ον με έντονη τη «ζωτική ορμή» του, με ακατανίκητη την επιθυμία του να παραμερίσει τα τυχόν εμπόδια, με ζωντανή τη λαχτάρα για κατάκτηση της ζωής. Προσέχοντας τη συμπεριφορά του παιδιού στο περιβάλλον, ανακαλύπτουμε πως για την ικανοποίηση της «ζωτικής ορμής», κατά C. Freinet, χρησιμοποιεί την «ανιχνευτική πείρα». Απ’ αυτή πηγάζουν οι διάφοροι αυτοματισμοί και οι συνήθειες. Αυτή κεντρίζει τη νοημοσύνη του παιδιού. Αυτή προωθεί το μέστωμα της προσωπικότητας κι οδηγεί στην ορθή προσαρμογή. Προσφέροντας πάντα χαρούμενη ατμόσφαιρα, αγάπη κι ενθάρρυνση κι οργανώνοντας την ώρα της διδασκαλίας σαν σε γιορτή...

3. Αποχώρηση
Άνοιξα την αυλόπορτα και στάθηκα στην άκρη της πολύβοης αυλής. Τέντωσα ασπίδα τις παλάμες και προχώρησα, φύλαξη της ανεμελιάς και της ορμής. Σκόρπισα καλημέρες και χαμόγελα, υποχώρηση στο βιαστικό τους πέρασμα, μα απόκριση δεν πήρα. Κι είδα...