Αββάδες

Τρεις διηγήσεις, τρεις γενιές Αββάδων. Ο Εβέλιος, πρώην επίσκοπος Λιμόζης, ιδρύει ένα μοναστήρι στην περιοχή της Βανδέας γύρω στο έτος 1000. Ανάμεσα στους παράξενους κατοίκους των αλυκών, τους οποίους καλεί να εργαστούν, συναντά μια γυναίκα, που θα γίνει το πάθος του, αλλά και αιτία απωλείας ενός άλλου μοναχού, βασανίζοντας με τύψεις τον γέροντα αββά. Ο καιρός όμως κυλάει -πόσο αργός για ζωές τόσο σύντομες!- και αρχίζει η δεύτερη ιστορία με ένα τεράστιο αγριογούρουνο, η μονιά του οποίου γίνεται ιερός τόπος. Το κυνήγι του αγριόχοιρου θα σταθεί αφορμή να γεννηθεί ζήλια ερωτική, η οποία θα προσδώσει στο χρονικό μας ένα τόνο σκληρότητας. Δεν υποτιμάς ποτέ ένα γέρικο κέλτικο αγριόχοιρο -ο χρόνος όμως λειτουργεί πάλι ιαματικά. Η τρίτη και τελευταία διήγηση εξιστορεί την ανακάλυψη ενός ιερού λειψάνου, όχι όποιου κι όποιου αλλά της ίδιας της κάρας του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Το λείψανο αυτό θα αποβεί μοιραίο για τον τρίτο αββά, που γνωρίζει μια απογοήτευση πιο τρομερή κι από τη δεινότερη ερωτική απογοήτευση.

Μια φράση επαναλαμβάνεται, ως επωδός, στις τρεις ιστορίες: «Όλα είναι μεταβλητά και συγγενή με το αβέβαιο». Αυτό είναι, αναμφίβολα, το μυστικό των τριών αυτών ιστοριών, που δεν είναι τελικά παρά μία.

Ασκητικός και ταυτόχρονα σαρκικός, χωρίς να του λείπει το χιούμορ, ο Πιερ Μισόν βρίσκει στους Αββάδες την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην μορφή και το περιεχόμενο.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου