Η κατίσχυση των ρόδων

Καθώς ένα μήλο ή ένα ρόδο πέφτει από ψηλά, άλλοι αναζητούν στη φυσική τ' όνομά τους κι άλλοι στη χημεία ανακαλύπτουν τη σύνθεση του ονόματός τους, τι ποίηση φτιάχνουν οι επιστήμες στην απόλυτη των ορίων τους γνώση, πόσες εικόνες ορθώνονται δημιουργικά κινητικές, βράζοντας, ζητούν ν' αλώσουν το κράμα των αλχημιστών, μα αυτό δεν φανερώνεται, αφανέρωτο γνωρίζει την τήξη του και την καπνιά που αφήνει στον ορίζοντα, τη βλέπουν ελάχιστοι τη μη φαινόμενη. Ναι, η ζωή είναι οι τέσσερις εποχές, η γεύση των καρπών στην ωρίμανση της γλύκας τους και στην πτώση τους, η υπόσχεση της επερχόμενης ανθοφορίας, μια καθαυτό αξία τάξεως φυσικής που «αγορεύει» στο βάραθρο του καθαρού αέρα χωρίς να τάξει υποσχέσεις, γιατί στον οίκο της όλα, άπαντα είναι σωματικά, δηλαδή απτά, διά των πέντε αισθήσεων αντιληπτά, οσφρίζεσαι, ακούς, οράς, χαϊδεύεις, γεύεσαι και σ' αυτά τα όρια το ναι μάχεται το όχι που στενεύει τον πνεύμονα, πάει να σπάσει ο θώρακας από τη διαστολή του ρυθμού τους σύμπαντος κόσμου. Κι όμως κι όμως, το φάσμα του θανάτου, αυτό το μορμολύκειο κατάντικρυ της ζωής πάει κι έρχεται κινδυνεύοντας την επιβίωσή του, γιατί χτυπούν τα τύμπανα ενός αγρίως πνευστιώντος αυλού κάτω από ένα πεύκο που καίγεται στο μεσημέρι του θέρους, που χτυπιέται εις της βροχής του φθινοπώρου, κοντοστέκεται στο ψύχος του χειμώνος, πετάει τη γύρη του δοξαζόμενο την άνοιξη.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 14/02/2003