Όταν συγχρονίζει ο Χριστός

Όταν με ρώτησαν αν πιστεύω στον κορονοϊό, απάντησα: "Πιστεύω στην αγάπη που εγκλωβίζει και τον κορονοϊό και την αμαρτία. Πιστεύω στο φως που καταργεί το σκοτάδι. Πιστεύω σε αυτόν που ελεεί τον πτωχό και τον πένητα, διότι "Εν ημέρα πονηρά, ρύσεται αυτόν ο Κύριος" (Ψαλ. μ 1). Πιστεύω σε αυτούς που "έπαιξαν" με θανατηφόρες αρρώστιες, διακονώντας ασθενείς σε νοσοκομεία και εγκλώβισαν τον θάνατο και δεν κόλλησαν από μεταδιδόμενα νοσήματα. Όπως όλοι αυτοί οι αγιασμένοι ιερείς που βρέθηκαν να λειτουργούν σε λεπροκομεία, σε σανατόρια, σε χώρους πασχόντων, σε ιεραποστολές στην ζούγκλα της Αφρικής. Το κακό νικιέται με το καλό (Ρωμ. Ιβ' 21) και μόνο η αγάπη νικάει τον φόβο, τον θάνατο και τον τρόμο της αρρώστιας. Η ψυχή την αγάπη αναγνωρίζει ως σύμμαχό της και αυτή απελευθερώνει όλα τα κόμπλεξ από πάνω της, ελκύοντας την χάρη του Θεού στις καρδιές μας".
Όποιος, λοιπόν, θυσιάζει κάτι που πολύ αγαπά για την συμφιλίωση με τον αδελφό του, αυτός συγγενεύει με τον Σταυρωμένο Χριστό και στέλνει άπλετο φώς στο σκοτάδι του "εχθρού του" θωρακίζοντας με φως και τον εαυτό του.