Το θέμα δεν είναι μόνο το ποδήλατο

Θέλω να πεθάνω εκατό χρονών, φορώντας την αμερικάνικη σημαία στη φανέλα μου και το αστέρι του Τέξας στο κράνος μου, αφού θα έχω κατέβει κραυγάζοντας πάνω στο ποδήλατό μια αλπική διαδρομή τρέχοντας με 120 χιλιόμετρα την ώρα. Θέλω να περάσω την τελευταία γραμμή του τερματισμού ενώ η λεβέντισσα η γυναίκα μου και τα δέκα παιδιά μου θα με χειροκροτούν, και ύστερα θέλω να ξαπλώσω σ' ένα λιβάδι γεμάτο με τα περίφημα εκείνα γαλλικά ηλιοτρόπια, κι εκεί ν' αφήσω απαλά την τελευταία μου ανάσα, σε τέλεια αντίθεση με τον κάποτε προαναγγελθέντα σπαρακτικό πρόωρο χωμό μου.
Ο αργός θάνατος δεν είναι για μένα. Τίποτε δεν κάνω αργά, ούτε το να ανασαίνω. Τα πάντα τα κάνω σε γρήγορο ρυθμό: γρήγορα τρώω, γρήγορα κοιμάμαι. Τρελαίνομαι όταν οδηγεί η γυναίκα μου η Κριστίν, επειδή φρενάρει κάθε φορά που θα βρεθεί σε κίτρινο φανάρι, ενώ εγώ στο κάθισμα του συνοδηγού πάω να σκάσω από την ανυπομονησία μου.
"Σαν γυναικούλα οδηγείς" της λέω.
"Να παντρευόσουνα άντρα" μου απαντάει.

Απόσπασμα από το βιβλίο