Ανθολογία Το Διήγημα Τόμος Δ

(...) Πρώτα-πρώτα βαραίνει ή αποκρυστάλλωση μιας, ενιαίας και διαθέουσας, απ' αρχής μέχρι τέλους όλο το κείμενο, ιδέας. Όσο αρτιότερη η σύλληψη, τόσο καθαρώτερη, αμιγέστερη κ' η αποκρυστάλλωση, σαν το διαμάντι - ν' αστράφτη. Τούτο άλλωστε συνιστά και το κύριο ζητούμενο του συγκεκριμένου γραμματειακού είδους μες στη Λογοτεχνία. Αυτό είναι το διήγημα! Σταθμίζεται επομένως κατά πρώτον: υπάρχει ιδέα; Είν' ισχυρή και πλήρης; Υπόκειται στοχασμός, ή πρόκειται γι' απλό εύρημα, παιγνίδι του νου ευκαιριακό; Βαραίνει ως σύλληψη; Έχει κάτι να πη πού δεν ειπώθηκε ως τώρα; Ασφαλώς, άρα, κατά ένα σοβαρό βαθμό η Ανθολογία είναι και κιβωτός της νεοελληνικής Σκέψης, Ανθολογία φιλοσοφική! (Βλ., για παράδειγμα, την εντονώτατη κι ολοένα επανερχόμενη μελέτη θανάτου, πού ξαναδουλεύεται υπό διαφορετικά πρίσματα από τους Βαβούρη, Δρανδάκη, Λαδιά, Ρούσσο και με φαουστικό σχήμα στην Καλογιάννη τη νιτσεϊκή στάση του ενός απέναντι στον κόσμον όλο, μαζί με καφκική ατμόσφαιρα στους: Ρένο, Βασιλικό, Μπαρλά και Σπηλιωτόπουλο τη σύλληψη του Μπέκετ πίσω απ' το Ρικάκη, το ντοστογεφσκικό δαιμονισμό της ενοχής ψυχής στον Παπαδιαμάντη.) (...) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)