Ένα φέρετρο για τη Σοφία

«Ευθυμίου, θυμάσαι τί μού ’χες πει τότε σ’ εκείνο το μπαράκι, στο Νιου Μέξικο, που γνωριστήκαμε παίζοντας φλιππεράκι ;», ρώτησε ο Αντωνίου παρατηρώντας το γραφείο του Ευθυμίου, στη Σκουφά, στον πρώτον όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας, από αυτές που κάποτε στέγαζαν μποέμ Κολωνακιώτες, “πολυτελείς γυναίκες” και επιχειρηματίες με σκοτεινό παρελθόν. «Οι άνθρωποι είναι σκυλιά, μου είχες πει. Μυρίζονται πρώτα, για να δουν τα χνότα τους αν ταιριάζουν».



Δύο Έλληνες στην Αμερική, στο Φοίνιξ της Αριζόνας. Δυο τυχοδιώκτες στην ίδια πόλη, απ’ όπου θα αρχίσει, μετά από μια τρελή παρτίδα φλίππερ, μια περιπέτεια με σκληροτράχηλους ήρωες, γύρω από τη Λόλα-Σοφία, μια σαγηνευτική γυναίκα, με σκοπό το «μεγάλο κόλπο»: μια θεαματική ληστεία κοσμημάτων στην Αθήνα. Ένας καταχθόνιος Ινδός, μάνατζερ ξενοδοχείου. Μια περίεργη σπείρα κακοποιών στο Δυτικό Βερολίνo. Ένα διεθνές Γραφείο Τελετών στην Αθήνα, που μεταφέρει σορούς προς τη Σόφια.

Περιπετειώδες αφήγημα, παλιομοδίτικο και ταυτόχρονα σύγχρονο. Και πρώτη «υπόθεση» στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία με τη φόρμα μιας κοινοπρακτικής νουβέλας που έχει θέμα τη ληστεία κοσμημάτων. Γεφυρώνεται έτσι η hard boiled με τη νουάρ γραφή.

«Από ένα παιχνίδι άρχισαν όλα. Σε ένα λογοτεχνικό τερέν συνεχίστηκαν. Ένα μπαλάκι είναι αυτό το κείμενο που ξεκίνησε από τους συγγραφείς προς τους θεατές του Τρένου στο Ρουφ, επιστράφηκε στον εκδότη και στους συγγραφείς, και από εκεί στον αναγνώστη. Οι Εκδόσεις Άγρα, ο Ανδρέας Αποστολίδης και ο Κώστας Καλφόπουλος δεν άφησαν το μπαλάκι να πέσει χάμω, και τα κεφαλαία γράμματα του τίτλου δίνουν μιάν ακόμα αμφισημία ως προς το τέλος της ηρωίδας – και της ιστορίας».

– ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ, από το «Προλόγισμα»