Ο άνθρωπος με το χαμόγελο: Νίκος Τεμπονέρας

Οι αληθινοί ήρωες δεν μπορούν ποτέ να αναπαυθούν εν ειρήνη. Είναι πάντα εκεί, τρέχουν, παλεύουν, κουράζονται, αγωνίζονται. Οδηγούν. Αυτή είναι η μοίρα τους. Να παραμένουν μπροστάρηδες. Δεν τους αφήνουν επιλογή οι ζωντανοί. Δεν μπορούν ούτε και οι ίδιοι να κάνουν αλλιώς, δεν τους το επιτρέπει η Ιστορία. Δεν τους ταιριάζει η ανάπαυση των ηρώων, δεν τους πρέπει, το πεπρωμένο τους δεν μπορεί να είναι αυτό. Πάντα, ακόμη και μετά θάνατον –ακόμη περισσότερο τότε– είναι το Υψηλό.

O Νίκος Τεμπονέρας ήταν καθηγητής Μαθηματικών σε σχολείο της Πάτρας. Στις 8 Γενάρη του 1991, στο αποκορύφωμα του μεγαλειώδους κινήματος των μαθητικών καταλήψεων της σχολικής χρονιάς 90-91 ενάντια στο Νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας, Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, χτυπήθηκε βάναυσα με λοστό στο κεφάλι από το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Γιάννη Καλαμπόκα και κατέληξε τα ξημερώματα της επόμενης μέρας.
Αποτέλεσμα της δολοφονίας ήταν η παραίτηση του Υπουργού και η απόσυρση του Νομοσχεδίου.

Απόσπασμα:

«Εκκολαπτόμενους τρομοκράτες, μην τον αδικείς, δεν είμαστε ακόμη. Μελλοντικά».
«Να άκουγε ο πατέρας μου ότι με λένε τρομοκράτισσα και αναρχικιά και κομμουνίστρια!» μονολόγησε η Ζωή και την έπιασε ένα υστερικό γέλιο.
«Εσύ έχεις πρόβλημα, όμως, απορώ που δεν τον έχει πάρει ήδη τον δικό σου», είπε ο Αντρέας.
«Μπα, δεν τον πολυχωνεύει ο πατέρας μου τον Παπαδόπουλο. Και έχουνε πλακωθεί κιόλας, γιατί νομίζεις με έχει βάλει στο μάτι; Δεν υπάρχει περίπτωση να τον πάρει και ας είναι και ομοϊδεάτες και υποτίθεται συμφωνούνε στο συγκεκριμένο θέμα. Είναι ?πώς μου το είχε πει, μια φορά;? έχει φάτσα, λέει, από ύπουλο άνθρωπο».
«Εμ, δεν έχει;» πετάχτηκε ο Μιχάλης. «Είμαστε γκαντέμηδες, πάντως, τελευταία του χρονιά φέτος, του χρόνου παίρνει σύνταξη, από λίγο και θα τον είχαμε γλυτώσει και…»
«Τον δικό σου, πάντως, σίγουρα δεν πρόκειται να τον πάρει», τον πείραξε ο Αντρέας. «Είναι πολύ προς την άλλη πλευρά για τα γούστα του».
«Να δείτε, πάντως, που αυτός μας την κάνει με τα τηλέφωνα!» πετάχτηκε η Ζωή. «Θα έχει κανέναν γνωστό στον ΟΤΕ, δεν εξηγείται αλλιώς».
«Λες;»
«Ρε, στοίχημα ό,τι θες λέμε. Δεν τον έχεις ικανό;»
«Για όλα τον έχω ικανό τον τύπο, δεν έχεις και άδικο».
«Απόψε λειτουργεί, τουλάχιστον, ή μας το κόψανε πάλι;»
«Όχι, εντάξει, απόψε δουλεύει. Λίγο πριν έρθεις το τσέκαρα. Δεν θα έχει βάρδια ο γνωστός του φαίνεται».
«Άντε, μακάρι, γιατί χτες, που ήταν κομμένο όλο το βράδυ, μου βγήκε η ψυχή μέχρι να ξημερώσει. Αν συνέβαινε τίποτα; Αν πάθαινε κάτι κάποιος; Αν έπρεπε να καλέσουμε ασθενοφόρο ή αστυνομία;»
Ο Μιχάλης ξεφύσηξε.
«Ρε σεις, συνέχισε η Ζωή, αλλάζω θέμα, αλλά φανταστείτε να αρχίσουμε όντως να κάνουμε έπαρση σημαίας κάθε πρωί!»
«Και προσευχή!»
«Σώσον, Κύυυυυριε, το λαόοοο σου!» απήγγειλε κωμικά ο Αντρέας.
«Και να ντυνόμαστε όλοι “ομοιόμορφα”».
«Λέτε να ξαναφέρουν και την ποδιά;»
«Από τα οχτώ μου έχω να φορέσω ποδιά, θα την ξαναβάλω τώρα στα γεράματα;»
«Όχι, μας φαντάζεσαι; Θα είναι πάλι μπλε, άραγε;»
«Μην είναι εκείνη με τα τετραγωνάκια, που φοράγαμε στο νηπιαγωγείο, να λες!»
«Αχ, ωραία, η δικιά μου θα είναι ροζουλί! Αλλά να σε δω εσένα με τα γαλάζια τετραγωνάκια, ρε Μιχάλη, και ας πεθάνω!»
Βάλανε όλοι μαζί τα γέλια.
«Ναι, παιδιά, γελάμε με αυτά, αλλά το πόιντ σύστεμ είναι σοβαρό», σοβάρεψε γρήγορα ο Μιχάλης. «Ρουφιανιά εντελώς. Θα σε βλέπει ο καθηγητής έξω από το σχολείο να κάνεις κάτι που δεν το κρίνει “πρέπον για μαθητή” ?σε αυτό το σημείο χόντρυνε τη φωνή του? ή, γενικώς, απλά δεν το γουστάρει και θα σε καταγράφει».