Οι ανυποχώρητοι ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Τραγούδα, Τσάρλι! Πες μας ένα τραγουδάκι!» «Έλα, Τσάρλι!»
Όλοι οι στρατιώτες ήταν μεθυσμένοι και οι κατώτεροι αξιωματικοί στην άκρη του τραπεζιού έκαναν απλά περισσότερο θόρυβο απ' ότι οι ανώτεροί τους που κάθονταν κοντά στο συνταγματάρχη. Τα χαλιά και οι κουρτίνες δεν μπορούσαν να πνίξουν τον ήχο απ' τη φασαρία, τις φωνές, τις μπότες που χτυπούσαν στο πάτωμα, τις γροθιές που σφυροκοπούσαν το τραπέζι από βελανιδιά και το τσούγκρισμα των ποτηριών -μια αναταραχή που εξαπλωνόταν από τοίχο σε τοίχο. Πάνω ψηλά ανάμεσα στις σκιές που έκρυβαν τα δοκάρια του ταβανιού, οι σημαίες του συντάγματος κουνιόντουσαν πέρα δώθε σαν να ήθελαν να συμμετέχουν στο γενικό χάος. Πιο κάτω, το φως απ' τα φανάρια τα στερεωμένα στον τοίχο και το τζάκι που σπινθηροβολούσε, τρεμόπαιζε πάνω στα τρόπαια και τα όπλα.
Το φθινόπωρο έρχεται νωρίς στην Κορυφή Έκο και έξω ο καιρός ήταν άσχημος. Ο αέρας χτυπούσε με δύναμη τα παρατηρητήρια και η βροχή ξέπλενε τις αυλές. Ο καιρός έδινε έμφαση στις ιστορίες που κυκλοφορούσαν στα κτίρια και τους διαδρόμους, ότι δηλαδή οι νεκροί του συντάγματος έβγαιναν απ' τους τάφους τους κάθε Σεπτέμβρη στις 19 του μήνα το βράδυ, και προσπαθούσαν να συμμετέχουν στην εορταστική ατμόσφαιρα, αλλά είχαν ξεχάσει το πώς. Κανείς δεν έδινε σημασία πια σ' αυτά, εδώ ή στους στρατώνες, εκτός ίσως απ' τον ταγματάρχη προπαγάνδας. Η Τρίτη Μεραρχία, οι Αίλουροι, ήταν πασίγνωστη σαν η πιο θορυβώδικη στο Στρατό των Πολιτειών του Ειρηνικού της Αμερικής και απ' όλα τα συντάγματα οι Ακαταμάχητοι, που κρατούσαν το Οχυρό Νακαμούρα, ήταν το πιο άγριο.[...]