Κέα

Η ανθρώπινη δημιουργία και το μυστήριο της φύσης συνθέτουν εδώ μιαν αδιάσπαστη ολότητα, ικανή ν αποδώσει ολοκληρωμένη την εικόνα αυτού που θα λέγαμε "αρχαϊκό τρόπο ζωής". Θα μπορούσε τούτη η εικόνα να συμπυκνωθεί στη φράση "μεγαλείο της τζιώτικης ταπεινοσύνης", αν μεγαλείο θεωρούμε ό,τι προέκυψε, συντηρήθηκε ή εξελίχθηκε, μέσα σ έξη χιλιετηρίδες πολιτισμού, σφραγισμένο με τη λιτότητα και συνάμα την πληρότητα του τζιώτικου βίου. Αν, πάλι, μεγαλείο θεωρούμε ό,τι μέσα στη νησιώτικη φύση παρέμεινε σ όλο αυτό το διάστημα ανόθευτο, καθαρό, μυστηριακό... Η Τζιά είναι η μεγάλη Μάννα, που με ανείπωτη στοργή περιβάλλει τα παιδιά της... Είν όμως και η Κόρη, "η ακριβοσπάθιστη και σεμνή", που με μια σπάνια διακριτικότητα αποκαλύπτει τα κρυφά της θέλγητρα, προϋποθέτοντας τον πλήρη εξαγνισμό εκείνου που θ αποτολμήσει μαζί της να σμίξει... Θέλγητρα που φυλάσσονται μ ευλάβεια θρησκευτική, στο θρόισμα των φύλλων μιας αιωνόβιας βελανιδιάς ή στον αέναο γδούπο του πελαγίσιου κύματος πάνω στους άγριους κάβους ή αν θέτε, στο πλατύ, μερακλίδικο χαμόγελο κάποιου ξεμακρισμένου ξωτάρη! [...]